The Last Movie Stars

Ethan Hawke begon tijdens de lockdown in 2020 aan The Last Movie Stars, een zesdelige serie over de levens van Paul Newman en Joanne Woodward. Een serie die een vervlogen idee van Hollywood weer tot leven brengt en de levens van twee fascinerende acteurs ontrafelt.

Ethan Hawke’s zesdelige serie The Last Movie Stars, over het huwelijk en de levens van Paul Newman en Joanne Woodward (niet te verwarren met de bijna gelijknamige film met Burt Reynolds uit 2017), is een weloverwogen, bewonderende en soms kritische analyse. Je kunt natuurlijk vraagtekens zetten bij dat woord ‘Last’, want wie weet wat er nog komen gaat.

Maar het is waar dat latere Hollywood power couples als Brangelina of Tom Cruise en Nicole Kidman een stuk minder interessant zijn, vanwege het gepolijste imago waarmee ze zich presenteren. Dezelfde reden waarom influencers niet interessant zijn: marketing boven waarheid. Newman en Woodward waren twee intelligente acteurs die zichzelf geestelijk wilden ontwikkelen en niet bang waren om hun kwetsbare kant te laten zien.

Om geen traditionele archiefdocumentaire te maken en ongetwijfeld om een jonger publiek te binden, bedacht Hawke een alternatief voor de pratende hoofden. Hij laat uitspraken van Newman en Woodward en anderen die een rol hadden in de levens van de acteurs inspreken door acteurs als George Clooney en Sam Rockwell, audio en video die Hawke afwisselt met privéfoto’s en -films en fragmenten. Die audio van Newman, ontdekte Hawke toen hij onderzoek deed voor de serie, was ruimschoots voorhanden. Leek het. Newman had zelf lang geleden het plan voor een biografie opgevat en had zich uitgebreid laten interviewen. Er zouden wel honderd cassettebandjes met interviews bestaan. Om onduidelijke redenen bleek Newman die tapes later weer te hebben vernietigd, maar gelukkig niet voordat ze waren uitgeschreven.

The Last Movie Stars was deels een coronaproject: iedereen zat thuis en dat bood mogelijkheden. Zelfs Clooney zag kans om achter een monitor te kruipen. Het was de tijd van ongeremde baardgroei en inventieve zoomachtergronden. Een sociaal contact duurde max veertig minuten als je de gratis versie van Zoom had.

Is de serie dan een hobbyproject om de tijd te verdrijven? Nee. Waarom dan geen zesdelige serie over, zeg, Richard Burton en Elizabeth Taylor? Ook een power couple. Ook uit die tijd. Burton had ook een drankprobleem, net als Newman, al was dat van Burton ietsje groter. Ook twee acteerkanonnen. Het was de tijd dat Marlon Brando een god was op het podium en Elia Kazan bij wijze van spreken tien films blind simultaan dirigeerde (die overigens door Orson Welles in 1982 een “verrader” werd genoemd omdat Kazan namen van zogenaamd ‘communistische’ collega’s had doorgegeven aan extremist McCarthy ). De tijd dat de Actor’s Studio in New York tickets naar het paradijs verstrekte aan slechts een paar gelukkigen per jaar. ‘The dying embers of Hollywood’s golden age’,  schreef iemand onlangs in de context van Tarantino’s Once Upon a Time… in Hollywood. Een tijd die voorbij is. Andere films, andere mores, andere sterren.

Hoewel Newman in Amerika onder jongere generaties waarschijnlijk alleen nog bekend is vanwege Newman’s Own voedingsproducten, waarvan alle opbrengsten naar goede doelen gaan, was de acteur een tijd lang een koning van het grote scherm. Hij was de acteur met de zilverblauwe ogen, met swagger en met de rotsvaste overtuiging dat zijn geliefde Joanne de betere acteur was. Er waren jaren dat Woodward qua roem nauwelijks onder deed voor Newman, maar naarmate ze ouder werden, kreeg hij nog steeds hoofdrollen (The Sting, The Color of Money) en schoof zij naar de zijlijn. In meerdere opzichten is The Last Movie Stars een tijdsdocument.

De reden om een serie over juist deze twee acteurs te maken, is dat ze ondanks alle roem en hun evidente talent, herkenbare, al te menselijke problemen hadden en toch probeerden te groeien als mens. “Ik kon Newman vroeger op geen enkele politieke gedachte betrappen”, zegt iemand over Newman aan het begin van z’n carrière. Een “romantische republikein”, noemde de acteur zichzelf. Eind jaren zestig was Newmans politieke activisme en betrokkenheid zo ingrijpend van koers veranderd dat hij op de 19e plek belandde van Richard Nixons lijst van vijanden. Iets waar Newman trots op was. “Twee dingen wil ik niet op mijn grafsteen hebben”, zien we Newman op latere leeftijd zeggen tegen een zaal vol studenten. “Hier ligt Paul Newman, die stierf als een mislukkeling omdat z’n ogen bruin werden. En het andere ding: Hier ligt een man die nooit deel van zijn tijd was.” Dat laatste bleek voor Newman tijdens zijn leven een steeds belangrijkere ambitie: deel uitmaken van de tijd waarin hij leefde. Iets doen voor de maatschappij.

Terwijl Newman met Butch Cassidy and the Sundance Kid en Cool Hand Luke uitgroeide tot een internationale ster, legde Woodward zich toe op de opvoeding van hun drie dochters. De serie heeft de voorgeschiedenis van hun relatie dan al duidelijk gemaakt: Newman was eerder getrouwd en verliet vrouw en kinderen voor Woodward. Hoewel de kinderen in de serie zeggen dat Woodward een zeer toegewijde moeder was, vertelt ze in een interview dat ze twijfelt of ze het opnieuw zou doen, want “acteurs zijn geen goede ouders”. Later keerde ze terug op het grote scherm, maar Newmans status zou ze nooit bereiken. Newman greep elke kans die hij kreeg aan om Woodward in zijn films te casten.

Ondertussen dronk Newman door. In de serie is een oud interview te zien, waarin hij diep na enige introspectie zegt dat hij zichzelf soms als een verzameling ziet van de personages die hij speelde. “De personages die ik leuk vond.” Later in zijn leven kwam hij van de alcohol af en stortte zich op autoracen.

Wat de serie extra boeiend maakt, naast de aandacht voor details, is de mix van beelden uit de films van Newman en Woodward, die Hawke gebruik om commentaar te leveren op de non-fictie beelden. Een verrijking van toch al interessant bronmateriaal.

The Last Movie Stars is te zien op HBO Max.