The Last Dance

Het megasucces The Last Dance uit Hong Kong is nu in een aantal bioscopen in Nederland te zien.

“Het is bijna hetzelfde”, zegt de voormalige weddingplanner Dominic als zijn echtgenote vraagt naar zijn nieuwe carrière als begrafenisondernemer. “Het ene heeft pasgetrouwden, het andere pasgestorvenen. Bij een bruiloft nemen mensen cadeaus mee, bij een begrafenis offers.”

Zij weet het zo net nog niet. “Het aansnijden van de taart is iets heel anders dan het ‘breaking hell’s gates’ ritueel.” “Nou, het zijn allebei performances en bij allebei gebruik je een mes”, reageert hij laconiek. “Het zijn allebei shows.”

In theorie misschien. Maar er komen toch echt hele andere emoties bij kijken. Bovendien heeft Dominic nog niet kennisgemaakt met zijn nieuwe zakenpartner: de chagrijnige taoïstische priester Meester Tao die in de publiekslieveling uit Hong Kong The Last Dance zo ongeveer elk plan torpedeert waar Dominic mee aan komt zetten. Dat de klant koning zou zijn en dus allerlei persoonlijke wensen kan hebben, doet de priester  af als onzinnig geleuter.

Dat The Last Dance meerdere records aan de Chinese box office zou breken, had Anselm Chan voor zijn derde film misschien niet durven dromen. Maar het is niet moeilijk om te zien waarom de film in een paar maanden tijd miljoenen mensen naar de bioscoop haalde. Dayo Wong (Dominic) is – na een paar mislukte films aan het begin van z’n acteercarrière – inmiddels een bekend acteur maar vooral ook een gerenommeerd stand-upcomedian. Michael Hui, die de rol van de priester speelt, staat ook al decennialang bekend om zijn komedies. De kans deze twee acteurs in een bloedserieuze verhouding tegenover elkaar kunnen zien spelen in een film die natuurlijk stiekem een ode aan het leven is, lieten Chinese filmliefhebbers zich niet ontgaan.

Schuren
Komt bij dat de film over iets gaat wat nog intiemer is dan het huwelijk: de dood. Dat ding dat je helemaal alleen doet in de slotakte, waar iedereen wel een beetje troost bij kan gebruiken. Die troost levert de film door de humor die ontstaat uit de botsing tussen de twee mannen – al zijn ze op zichzelf ook prima in staat om situaties sociaal te ruïneren – maar ook door de aandacht die de film besteedt aan details van taoïstische begrafenisrituelen. Wat is de waarde van rituelen in zulke emotionele situaties, is een van de vragen die de film stelt. Helpt het om van een begrafenis iets persoonlijks te maken of helpt het juist om tradities te volgen en troost te vinden in het feit dat we via zulke rituelen allemaal op dezelfde manier uit deze wereld vertrekken?

The Last Dance is een buddy-komedie maar het is geen zoete crowdpleaser. Ergens denk je natuurlijk dat de twee mannen zich na een aantal conflicten in de eerste akte zullen verzoenen, omdat het genre dat nou eenmaal dicteert. Maar de film verzet zich gelukkig tegen zulke genreconventies en houdt daardoor iets authentieks. Juist die schurende eerlijkheid van de film – conflicten worden niet uit de weg gegaan – is wat kijkers raakt.