The Hunger Games: Catching Fire

Na het succes van de postapocalyptische thriller The Hunger Games gaat het verhaal van de heldhaftige Katniss Everdeen verder in het stijlvastere The Hunger Games: Catching Fire.

De uiterst populaire romantrilogie The Hunger Games kreeg vorig jaar een razend spannende eerste verfilming. Zo spannend zelfs, dat je nauwelijks tijd kreeg om je te storen aan de door regisseur-van-dienst Gary Ross wat al te enthousiast ingezette combinatie van shaky cam met ADHA-montage.
Het middendeel van Suzanne Collins’ succesvolle boekenserie draait met succes het adrenalinegehalte omlaag. De nieuwe regisseur Frances Lawrence bewees met Constantine en I Am Legend al dat hij met veel visuele sjeu fantasiewerelden kan creëren. In Catching Fire slaagt hij erin om de postapocalyptische wereld Panem geloofwaardiger en minder geforceerd hip te maken dan in het eerste deel. Dat belet hem overigens niet om een paar keer flink uit te pakken: een feest op het presidentiële paleis van de tirannieke President Snow is een uitstalkast van decadentie, terwijl het lompenproletariaat in de twaalf uitgebuite Districten er nog grauwer bijloopt dan eerst.
Zonder verdere introductie pikt het middendeel de draad op. Het is een jaar nadat de jonge Katniss Everdeen, vertegenwoordiger van een straatarm mijnwerkersdistrict, de autoriteiten voor schut zette door de mensenjacht uit de titel te winnen, waarbij ze geheel tegen de regels in ook haar strijdgenoot wist te redden. De door Donald Sutherland als een bijzonder onaangenaam heerschap neergezette President Snow zit met de kwestie in zijn maag. Katniss’ onzelfzuchtige optreden heeft in alle districten de kiem gezaaid voor opstand. Om van haar af te komen regelt Snow dat Katniss opnieuw voor haar leven moet knokken in een nog wreder opgezette jubileumversie van de Hongerspelen. Voordat de wedstrijd losbarst neemt regisseur Lawrence wijselijk een halve film de tijd om de eerste signalen van maatschappelijke onrust in beeld te brengen. Daarbij geeft hij ruim aandacht aan de aarzeling van Katniss om een rol te spelen. Haar drijfveer is het beschermen van haar geliefden, en ze staat niet te popelen om als symbool van een naderende revolutie het leed van de wereld op haar schouders te nemen.
Ondersteund door een sterke cast draagt Jennifer Lawrence de film opnieuw met nonchalant gemak als de atletische boogschutter die zich niet laat breken door het systeem. Aan het slot worden Katniss en de kijker verrast door een plotwending. Of die U-bocht geloofwaardig is, zal pas blijken na het zien van het over twee films uitgesmeerde slotdeel van de trilogie. Dit gebalanceerde middenstuk maakt alvast hongerig naar wat komen gaat.

Fritz de Jong