The Disappearance of Alice Creed
Exact getimede twists
J. Blakesons The Disappearance of Alice Creed is een verrassend sterk voorbeeld van een beproefd visitekaartje voor filmmakers: een relatief goedkope maar strak gestileerde thriller.
Een beproefd recept voor jonge Britse filmmakers die hun visitekaartje willen afgeven. Men neme een strak ingeperkte vertelling, bij voorkeur een thriller, en liefst met niet te veel personages en locaties. Zoek daarbij een sterke maar goedkope groep karakteracteurs, waaronder minstens één jong talent op het punt van doorbreken. Voer het geheel uit met stilistische verve, waarin je van je budgettaire beperkingen een deugd weet te maken. Danny Boyle zette zich bijvoorbeeld in 1994 op deze manier op de kaart, met de thriller Shallow Grave, met een hoofdrol voor de jonge Ewan McGregor; Christopher Nolan deed hetzelfde met Following.
The Disappearance of Alice Creed van J. Blakeson deelt veel van zijn DNA met die film, maar gaat wat kaalheid betreft nog een stapje verder. Slechts drie personages zie je in de film, grotendeels op een enkele locatie, zonder dat het ooit benauwend of theaterachtig wordt. Dat heeft veel te maken met de overdonderende openingsscènes, tien zwijgzame minuten waarin we twee mannen een minutieus voorbereide ontvoering zien volbrengen. Ze strippen een apartement, zetten extra grendels en sloten op de deuren, maken de slaapkamer licht- en geluidsdicht, schroeven een bed aan de muur, graven een gat in een bos, bedekken de binnenkant van hun busje met plastic zeil en verzamelen hun werktuigen: boeien, een pistool, een balknevel. De enige dialoog die je in de hele strak gemonteerde sequentie hoort is éénmaal "okay" en de gedempte protesten van het meisje dat ze uiteindelijk grijpen, aan het bed binden, de kleren van het lijf strippen en fotograferen met een verse krant.
Uurwerk
Blakeson debuteert als speelfilmregisseur, maar maakte in beperkte kring al enige naam als scenarist. Het is te merken aan Alice Creed: de vertelling zit als een uurwerk in elkaar, met op exact de juiste momenten nieuwe twists die de onderlinge verhoudingen tussen de drie op scherp zetten. Waar de twee ontvoerders in het begin simpele professionals lijken – de oudere Vic (Eddie Marsan) de mastermind en jonge Danny (Martin Compston) de brave volger die gaat twijfelen wanneer ze het meisje eenmaal in de boeien hebben – blijkt hun relatie gaandeweg stukken gecompliceerder.
Maar de troefkaart is ongetwijfeld Gemma Arterton als Alice Creed – als we Blakeson vergelijken met Danny Boyle, is zij zijn Ewan McGregor. Ze begint als angstig en vernederd slachtoffer, dat ineenkrimpt elke keer als de gemaskerde mannen de kamer binnenkomen. Maar gaandeweg weet ze de machtsverhouding herhaaldelijk op scherp te zetten, tot en met de slotscène die de titel van de film in een nieuw licht zet. Boyle steeg twee jaar na Shallow Grave naar grotere hoogten met Trainspotting, en Nolan kwam uit bij het intelligente massaspektakel van de Batman-franchise. De belangrijkste vraag die The Disappearance of Alice Creed oproept is dan ook: wat is de volgende stap van J. Blakeson?
