The Angels’ Share

Met dit komische sprookje over vier Britse jongeren die ontsnappen aan armoede laat Ken Loach eigenlijk zien hoe treurig het gesteld is met Groot-Brittannië.

Waarom Ken Loach in Cannes met The Angel’s Share de juryprijs won was een raadsel, tenzij je in de troebele politiek en het handjeklap van het jureren wilt duiken. Afgezien van die onterechte beloning is er weinig mis met dit komische sprookje over een groep jonge delinquenten die een gooi doet naar geld en geluk.
Omdat bij Loach de barricaden nooit ver weg zijn is ook The Angel’s Share niet zomaar een sprookje. Het verhaal dat Loach en kompaan Paul Laverty eigenlijk vertellen onder al die komische avonturen, gaat over de meer dan 1 miljoen werkloze Britse jongeren waarvan opeenvolgende regeringen geen flauw idee hebben hoe ze die aan het werk moeten krijgen. Maar Loach is slim. Kijkers zien al genoeg ellende. Alleen als het goed afloopt is de misère nog een beetje te verteren. En dus kreeg het verhaal een happy end van Loach, de trouwe fan van Bath City FC die ooit een Order of the British Empire weigerde.
De draak die in dit sprookje verslagen moet worden, laten we het beest maar gewoon bij de naam noemen, is de uitzichtloosheid. Robbie heeft schulden en hij is de afgelopen jaren de gevangenis in- en uitgelopen dankzij een geambieerde maar niet gerealiseerde carrière in jeugdbendes. Met drie andere delinquenten wordt hij aan het begin van het verhaal onder de hoede genomen van een sociaal werker die hen, je verzint het niet, meeneemt naar een whiskybrouwerij. Wat blijkt? Robbie heeft een uitzonderlijke neus voor whisky. Enfin, van het een komt het ander en het viertal besluit een waardevol vat whisky te stelen om in hun pensioen te voorzien.
Misschien zou je alleen bezwaar kunnen maken tegen de exploitatie van het gegeven dat de als Robbie debuterende Paul Brannigan echt lid was van jeugdbendes en jarenlang de gevangenis in en uit wandelde. Niet dat het op de posters wordt vermeld, maar als makers zoiets tijdens interviews vertellen, dan weet je wat ermee gebeurt. Eindelijk een beetje feit tussen al die fictie, denken de nieuwsmedia. Maar om zo nou een film aan te prijzen, nee.
Na de aftiteling is duidelijk dat je naar een sprookje hebt zitten kijken maar dat het eigenlijke verhaal die ellendige neergaande spiraal is waar die 1 miljoen Britse jongeren in gevangen zitten. Die 1 miljoen die geen neus voor whisky hebben. Een dubbel gevoel dus en dat is Loach toch maar mooi gelukt.

Ronald Rovers