The Alpinist

Het is een prachtig verhaal, het is een triest verhaal, het is een uitzonderlijk verhaal. Maar het is geen uitzonderlijke film.

Weinig mensen kenden Marc-André Leclerc, een jonge Canadese klimmer, opgegroeid in British Columbia, toen hij in 2015 plotseling op het toneel verscheen. Hij had de corkscrew route in Patagonië in Argentinië bedwongen, een ‘monumentale prestatie’. En hij had het solo gedaan. Filmmakers Peter Mortimer en Nick Rosen zoeken Leclerc op en vinden een vrolijke vrije geest, iemand die het liefst in z’n eentje klimt, die geen behoefte heeft aan de sterrenstatus die bekende klimmers in de sport inmiddels verworven hebben.

“Na twintig jaar [klimmers] filmen,” zegt Mortimer ergens nogal doorzichtig voor dramatisch effect, “ben ik nauwelijks beter gaan begrijpen wat deze mensen beweegt.” Onzin natuurlijk, want de psychologie van het gevaar opzoeken is niet ingewikkeld. De klimmers zeggen het zelf herhaaldelijk, ook in de film: nergens voelen ze zich zo vrij, nergens is het leven zo simpel en ben je zo hypergefocust. It’s the adrenaline, stupid!

Dat er niet veel meer achter zit, breekt natuurlijk elke documentaire over bergbeklimmen op. Je kunt maar zoveel ontzagwekkende beelden achter elkaar laten zien. En inderdaad schreeuw je een paar keer “Neeeeee!!!” naar het scherm als iemand zonder touw op een krankzinnige hoogte hangt, vingertoppen in een spleet, tot bloedens toe, waar één enkele fout het einde betekent.

Leclerc is een fascinerende figuur omdat hij volledig z’n eigen ding doet. Dat betekent ook dat Mortimer en Rosen soms pas achteraf te horen krijgen dat Leclerc een spectaculaire klim heeft verricht. Het is niet echt solo als jullie erbij zijn met de camera, is zijn reactie als de filmmakers smeken hen de volgende keer van zijn plannen te laten weten. Marc lacht vooral veel en kijkt liefdevol naar zijn vriendin en medeklimmer Brette Harrington. Samen leven ze het leven dat ze willen leven. Ze zijn, zoals dat heet, in hun element.

Een dramatisch verhaal maken over bergbeklimmers is zoiets als een satire maken over Trump: je kunt er niet overheen. Dat neemt niet weg dat filmmakers soms indrukwekkende, halsbrekende toeren uithalen om ons toch iets van de ervaring te laten zien. Zodat wij opnieuw kunnen zweren nooit, maar dan ook nooit bergen of dodelijke rotswanden te beklimmen. Misschien als iemand een virtual reality game ontwikkelt die je bergen laat beklimmen.