Tengo sueños eléctricos

Deze onstuimige, knetterende film over de kortsluiting tussen een vader en dochter won terecht prijzen voor Beste Acteur, Actrice en Regie op het filmfestival van Locarno.

Ze leiden een rommelig leven, Eva en haar vader Martin. De zestienjarige Eva haat haar moeder en wil het liefst bij haar bohemien-­vader intrekken, maar die heeft na de scheiding nog steeds geen woning gevonden. De spanning in het voormalige gezin is al vanaf de eerste beelden om te snijden. Martin ontploft achter het stuur, waarna haar moeder de vrolijke muziek op de autoradio nog maar wat harder zet. Zij vindt Eva onuitstaanbaar en herkent haar eigen dochter niet meer.

De vriendengroep van haar vader, vol drinkende, feestende would-be dichters, trekt Eva meer aan, ook al heeft haar vader twee gezichten. Hij is een zachtaardige man die het allemaal ook niet precies weet én iemand die ineens kan instorten en kortsluiting in zijn hoofd krijgt.

Eva is – gelukkig – ook geen persoon uit één stuk. Ze is als de vrouw op de kermisattractie die ze bezoekt in een hallucinante scène. Plots verandert die in een gorilla en valt ze Eva aan. Van heel dichtbij maken we Eva’s transformatie tot jonge vrouw en seksuele ontwaking mee, met alle pieken en dalen. De camera gaat zelfs – zelden zo puur op film vertoond – haar tienerslaapkamer in.

Mannelijke woede denken we wel te snappen, maar op vrouwelijke woede wordt vaak neergekeken. Eva is kwaad en daar is in Tengo sueños eléctricos nu eens alle ruimte voor. “De woede die in ons raast is niet van ons”, dicht Martin, suggererend dat die woede ook wel eens kan zijn doorgeven door vorige generaties. Hun haat-liefdeverhouding is als het gedicht waar Martin mee bezig is, over ‘elektrische dromen’, waarin hij een troep wilde beesten opvoert: “Ze houden schreeuwend van elkaar.”

Deze intense film, winnaar van prijzen voor Beste Acteur, Actrice en Regie op het filmfestival van Locarno, speelt zich af in San José in Costa Rica maar dat doet er eigenlijk niet toe – dit vader-dochterverhaal speelt zich overal ter wereld af, in alle tijden. De Costa Ricaans-Franse cineast Valentina Maurel schrijft op dit moment een vervolg, waarin ze de relatie tussen Eva en haar moeder Anca uitdiept. Hun levens én de film zijn dus nog onaf, net als Martins gedichten. Het onstuimige, knetterende Tengo sueños eléctricos is dan ook een blik op hun tussentijdse levens, op twee mensen die vechten en toch innig met elkaar verstrengeld zijn.