Swamp Dogg Gets His Pool Painted

In het prettig eigenzinnige Swamp Dogg Gets His Pool Painted krijgt de Amerikaanse cultmuzikant Swamp Dogg het portret dat hij verdient.

Soms kan een filmtitel maar beter zo concreet mogelijk zijn. Want bij een titel als Swamp Dogg Gets His Pool Painted kun je er toch minstens op rekenen dat Swamp Dogg zijn zwembad laat verven. Toch?

Die belofte maakt de prettig eigenzinnige documentaire volledig waar. Voor wie niet helemaal bekend is met het fenomeen: Swamp Dogg (in 1942 geboren als Jerry Williams Jr.) is een Amerikaanse singer-songwriter die nooit helemaal mainstreamsucces wist te bereiken, maar wel geldt als een van de grotere, invloedrijke cultfiguren uit de Amerikaanse muziekindustrie.

In de documentaire leren we meer over Swamp Doggs muziek, werk en leven in Los Angeles, maar als er één term is die deze film moet omschrijven, dan komen we toch al snel uit op (in slecht Nederlands) ‘vibes’.

Natuurlijk tonen regisseurs Isaac Gale en Ryan Olson de gebruikelijke historische feitjes, maar de film is eigenlijk op z’n leukst als Swamp Dogg een beetje rondhangt bij dat zwembad, met al z’n vrienden, huisgenoten en collega’s. Dit is een man met zoveel goeie verhalen, dat je bijna jaloers wordt dat je niet zelf mag aanschuiven op de patio.

En het is ook bepaald geen straf om tussendoor de geestigste anekdotes voorbij te horen komen, bijvoorbeeld over zijn kookboek (If You Can Kill It, I Can Cook It) of zijn vermeende betrokkenheid als platenbaas bij de verkoop van een album waarop honden liedjes van The Beatles zingen (Beatle Barkers, een absolute aanrader om eens op te duikelen). Of alles wat hij vertelt volledig waar is? Ach, wat zal het. Niet voor niets wordt in de film meermaals verwezen naar Mark Twain, die ooit stelde dat het enige verschil tussen realiteit en fictie is dat fictie geloofwaardig moet zijn.

Of je vooraf nu wel of niet bekend was met Swamp Dogg: na deze film vergeet je dit fenomeen in ieder geval nooit meer. Al was het maar om zijn wijze levenslessen. Ik zal zelf in ieder geval nog regelmatig terugdenken aan zijn filosofie over het leven: “Wees gewoon cool. En het is leuk om jezelf te zijn. Het is fucking leuk, maar daarvoor moet je wel eerst jezelf vinden.”

Nu ja, als iemand zichzelf gevonden heeft, dan is het Swamp Dogg. Hij krijgt exact de geestige, kleurrijke, fladderige documentaire die hij verdient.