Swallow

Dit sterke, gestileerde debuut voert de psychoanalytische spanning flink op. Een vrouw met een perfect ogend leven ontwikkelt een stoornis door oneetbare objecten door te slikken. Op 21 mei is er een viewing party op Cineville inclusief live Q&A met regisseur Carlo Mirabella-Davis.

Ben je gelukkig of doe je maar alsof? Die vraag achtervolgt de zwangere Hunter (Haley Bennett), die een Stepford Wifes-achtige leven leidt met een perfectionistische echtgenoot in een modernistisch glazen huis in de Hudsonvallei. Het verval van de idylle begint met een ijsblokje dat ze tijdens een chic diner in Manhattan luid tussen haar tanden vermaalt. Met het ongemakkelijke moment verstoort de doorgaans zo inschikkelijke Hunter de orde van de perfecte familie, simpelweg door geluid te maken. Het blijkt een voorbode voor een gruwelijke gewoonte die Hunter zich stiekem aanmeet: ze slikt oneetbare objecten door. Een knikker. Een punaise. Een batterij. Zodra deze haar lichaam verlaten, legt ze ze schoongespoeld als trofeeën op een rijtje.

Voor de buitenwereld is Hunter een soort pop waarmee ieder kan doen wat die wil – Henrik Ibsens Het poppenhuis is hier niet ver weg. Niet alleen haar man maar ook haar nepotistische schoonfamilie probeert haar in een goudglanzende mal te proppen, en Hunter doet er lenig aan mee. Om geliefd te blijven, wil ze niets verkeerds doen. Als ze per ongeluk de zijden das van haar man heeft gestreken, terwijl die te teer is voor de hete ijzers, krijgt ze direct een reprimande. De ondergeschikte rol die Hunter aanneemt is wel erg dik aangezet, maar zo uitvergroot laat het wel goed zien hoe ver het aanpassingsvermogen van een vrouw kan gaan. Haar zeggenschap over haar lichaam wordt definitief van haar afgenomen als haar man haar laat fouilleren op eventuele spullen die ze door kan slikken.

Regisseur Carlo Mirabella-Davis voert in zijn sterke, gestileerde debuut de psychoanalytische spanning flink op, met schokkende effecten die niets met gore en splatter te maken hebben maar wel heel fysiek zijn. Hij baseerde zich losjes op zijn eigen grootmoeder, een huisvrouw die in de jaren 50 zulke dwangneurosen ontwikkelde dat ze gedwongen werd opgenomen. In Swallow kijkt hij vooral naar de achterkant van de façade – niet voor niets spelen veel scènes zich in de wc of op andere afgesloten plekken af. Dat Hunter juist op die verborgen plaatsen haar autonomie herwint, is veelzeggend. Wie gewend is onzichtbaar te zijn, voelt zich daar ook het meeste bij thuis. De rol die haar is toebedeeld, speelt ze niet langer mee.