Super Happy Forever

Na het overlijden van zijn vrouw keert Sano terug naar het hotel waar zij elkaar ontmoetten in Kohei Igarashi’s bedrieglijk lichtvoetige Super Happy Forever.

Vanaf de eerste momenten van Super Happy Forever is duidelijk dat de titel niet slaat op hoofdpersonage Sano. Hij is met zijn vriend Miyata naar een hotel in een kustplaatsje op het schiereiland Izu gekomen, waar hij vijf jaar eerder zijn latere echtgenote Nagi ontmoette. Maar nu is Nagi dood.

Kohei Igarashi springt halverwege zijn derde speelfilm over naar dat moment in het verleden, om die ontmoeting te tonen vanuit het perspectief van Nagi. Daarmee creëert de jonge Japanse filmmaker een film die als woordenboekdefinitie van ‘bitterzoet’ zou kunnen dienen.

Niet voor niets is Bobby Darrins klassieke crooner ‘Beyond the Sea’ een terugkerend muzikaal motief. Een lied dat aan het oppervlak opgewekt voortkabbelt en waarvan de tekst lijkt te draaien om het verlangen naar een weerzien met een geliefde die ergens wacht, maar bij nadere beluistering een duister hart herbergt – want waar wacht die geliefde nu eigenlijk precies?

Ook in Super Happy Forever is de eerste indruk lichtvoetig. Sano is weliswaar diep in de rouw, maar Igarashi wringt er droogkomische momenten uit. Bijvoorbeeld in Sano’s ogenschijnlijk wereldvreemde zoektocht naar een petje dat hij vijf jaar eerder kwijtraakte, waarvan het belang pas later duidelijk wordt. Of in de tragiek van het vrijwel uitgestorven hotel. En vooral in Sano’s schurende relatie met Miyata, die iets te enthousiast de platitudes opdreunt die hij aanleert op het seminar waaraan de film zijn titel ontleent.

De simpele lezing van Super Happy Forever is dat het bitter zit in de scènes rond de dolende Sano in 2023, en het zoet in zijn gelukkiger dagen met Nagi in 2018. Maar Igarashi’s vernuftige vertelling is gelaagder. Zowel voor de kijker als voor de terugdenkende Sano kleurt de bittere toekomst steeds het zoete verleden als we dat uiteindelijk zien. Omgekeerd werken die mooie herinneringen met terugwerkende kracht ook door in het latere verdriet dat we eerder zagen.

Het valt perfect op zijn plek in een coda waarin – naast een laatste keer ‘Beyond the Sea’ – niet Sano of Nagi, maar een ogenschijnlijke bijfiguur in het verhaal ineens de spotlight krijgt. Een perfect einde voor deze grootse kleine film.