Stan & Ollie

Fletse biopic over nadagen Laurel & Hardy

Steve Coogan en John C. Reilly spelen Laurel & Hardy in deze biopic over de minder succesvolle nadagen van de komieken. Helaas zitten ze vast in een oubollige film.

“Wie spelen de rollen van Laurel en Hardy?”, wil een dame bij de kassa van een sjofel Brits theatertje weten. Dat het legendarische duo in 1953 zelf op de planken staat, gaat er bij haar niet in – die zijn toch allang met pensioen? Het is een terugkerend refrein in de biopic Stan & Ollie van Jon S. Baird, die zich richt op de nadagen van de ooit zo succesvolle double act.

Dat succes zien we nog even in de openingsscène, een (samengestelde) long take waarin het tweetal van hun kleedkamer door de filmstudio’s naar de set loopt. Het is 1937 en de Dikke en de Dunne zijn op het hoogtepunt van hun roem. Maar in hun vrolijke gekissebis onderweg naar de set (over geldgebrek, vrouwen, gokken en drank) zijn al de eerste aanzetjes van hun latere teloorgang hoorbaar. Stan Laurels contract met producent Hal Roach loopt af, en hij wil voor zichzelf beginnen. Maar Oliver Hardy zit nog aan Roach vast, en wil zijn contract niet openbreken.

Het is de kiem voor de ellende in 1953, volgens deze volstrekt binnen de lijntjes van het genre uitgewerkte biografilm. Met een door de gladdige impresario Delfont opgetuigde theatertour hopen de twee zichzelf weer in de spotlight te zetten, vooral om een producent ervan te overtuigen met hen in zee te gaan voor een nieuwe film. Maar dat ziet er bepaald niet rooskleurig uit.

De grootste troeven voor Stan & Ollie zijn acteurs John C. Reilly (met een flinke prothetische onderkin) als Oliver Hardy, alias Babe, en Steve Coogan als Stan Laurel. Zonder te vervallen in een karikatuur vangen ze perfect de mimiek en fysieke gestalte van de komedie-iconen. Dat valt het best op zijn plaats in de beelden van hun optredens, eerst in vrijwel lege zalen maar als de tour vordert met meer succes. Tot in detail recreëren Coogan en Reilly de goedmoedige acts.

Minder geslaagd zijn de momenten waarop de filmmakers die beroemde routines ook in hun echte levens forceren – gedoe met bagage bij een hotelbalie; een hutkoffer die van een trap af dondert. Die rare keuze vloeit voort uit het feit dat de film niet alleen over Laurel en Hardy gaat, maar ook hun stijl lijkt te willen overnemen. De komst van hun twee echtgenotes in de tweede helft van de film, een komisch duo op zichzelf, geeft nog wat energie, maar over het geheel voelt Stan & Ollie behoorlijk oubollig.