Sons

Sidse Babett Knudsen en Sebastian Bull imponeren in Deens gevangenisdrama dat leunt op een zouteloos scenario.

Cipier Eva Hansen (Sidse Babett Knudsen) begroet de gedetineerden op haar afdeling elke ochtend met een vriendelijke glimlach. Het is overduidelijk dat ze met de gevangenen over wie ze zich ontfermt sympathiseert. Maar Hansen vertoont eveneens dubieus gedrag – buiten het zicht van haar collega’s tuurt ze naar bewakingsbeelden en doorzoekt ze de post. Ze heeft in het bijzonder aandacht voor de hevig getatoeëerde Mikkel (Sebastian Bull). Getuige haar vileine, angstwekkende blik speelt de jongeman een naargeestige rol in haar leven. Ze vraagt haar directeur om overplaatsing naar het zwaar beveiligde Centrum Nul, de afdeling waarin Mikkel opgesloten zit.

Tijdens dat gesprek vertelt Hansen dat ze vanwege een verstoorde relatie met een collega wil overstappen. Ze had daar “transparanter” over moeten zijn. Ze krijgt evenwel haar zin, over haar situatie wordt niet doorgepraat. Dat is opvallend, alsof cipiers in het Deense gevangenisstelsel voorafgaand aan hun aanstelling niet worden doorgelicht. Deze wending oogt ook enigszins potsierlijk, omdat filmmaker Gustav Möller (Den skyldige, 2018) tot dit moment juist zijn best doet om de kijker een traditioneel sociaal-­realistisch drama voor te schotelen, met een plot die geworteld is in de realiteit. En met een hoofdpersoon van vlees en bloed.

Hoe dan ook krijgt Hansen op haar nieuwe werkplek meteen nijpende instructies van haar baas (Dar Salim): ze kan maar beter haar oorbellen en ketting afdoen. Op Centrum Nul is het menens, zoveel is duidelijk. Daar zeggen de noeste gevangenen geen goedemorgen terug, daar wordt met regelmaat gevochten. Ook is op deze plek, verbeeld als een hels, duister hol, kennelijk geen budget voor goede ledverlichting. Möller heeft in die zin moeite om de clichés uit het genre te weerstaan. Hij speelt ook weinig met vorm. Op enkele uitzonderingen na, zoals wanneer Hansen tijdens oudejaarsavond het vuurwerk gadeslaat, gefilmd vanuit de beklemmende luchtplaats in de gevangenis. Of wanneer we vanuit Mikkels cel een glimp zien van zijn perspectief op gevangenschap.

Sons (Vogter) wil graag een plechtstatige, serieuze film zijn. Möller heeft ogenschijnlijk om die reden ook serieuze acteurs ingehuurd. Babett Knudsen imponeert zoals gewoonlijk. En Bull is zeer gewaagd aan zijn vermaarde tegenspeler. Mikkel is een personage dat gewend is om altijd te nemen, als een hyena zonder scrupules. Het probleem is evenwel het keurige scenario, dat uiteindelijk ook uitmondt in een keurig slot. Sons voelt wat dat betreft generiek aan. Het is een film die misschien vooral prijsgeeft hoe een ingedut genre eruitziet.