Soft Leaves

Een idyllische zomer valt voor de Vlaamse Yuna in duigen wanneer haar vader in het ziekenhuis belandt en haar Japanse moeder uit Tokio terugkeert. Soft Leaves is een geconcentreerd klein drama. Zachtaardig met een rauw randje.

De eerste warme zomerdagen zijn aangebroken. Vader Julien (Geert Van Rampelberg) en zijn dochter Yuna (Lill Berteloot) bereiden zich voor op een kampeervakantie. Routes worden uitgestippeld, de laatste schooldag afgesloten. Dan gaat het mis. Julien valt van een ladder. Een gebeurtenis vanuit het niets, met grote gevolgen. De belofte van een idyllische zomer ligt plots in duigen. Yuna’s vader belandt in een coma en haar tot dan toe afwezige Japanse moeder (Masako Tomita) keert terug uit Tokio om zich over Yuna te ontfermen.

Het speelfilmdebuut van de Brusselse regisseur en scenarist Miwako Van Weyenberg is een geconcentreerd, klein drama. Zonder een moment te veel te vertellen, vangt Van Weyenberg de verstoorde gezinsdynamiek in subtiele scènes. Oudere broer Kai (Kaito Defoort) heeft weinig zin in de moeder die hem ooit verlaten heeft en vertrekt naar een vriend. Voor de jonge Yuna is het alsof er een vreemde haar huis betrokken heeft. Iets wat wordt onderstreept doordat ze elkaars taal niet spreken. Aftastend moeten ze gezamenlijk op zoek naar een verstandhouding. Bovendien confronteert de plotselinge verschijning van haar moeder Yuna ook met haar ‘andersheid’, haar Japanse kant.

Zo groeit de frustratie en verwarring bij Yuna. Maar uitbarstingen blijven uit. Of worden niet centraal gesteld. Wanneer Yuna wegloopt, wordt ze eigenlijk direct weer gevonden. Een door Yuna veroorzaakt auto-­ongeluk blijft zonder grote gevolgen. Het drama vangt Van Weyenberg in de tussenmomenten. In het wachten. Het hangen. Het voor je uit staren. Tot de zomer voorbij is en alles weer wordt zoals het was.

Van Weyenberg blijft dicht bij de belevingswereld van Yuna. De kijker krijgt niet veel meer te weten dan wat Yuna ziet en vooral ook hoort. Het drama zonder grote gebaren uit zich namelijk eveneens in het sterke sounddesign. Muziek is afwezig, waardoor de alledaagse geluiden van een krassend potlood of een ritselend blad op de voorgrond treden. Zo is Soft Leaves bijna fluisterende cinema, die, voor wie goed luistert, veel te zeggen heeft.

Dat dan uiteindelijk niet alles wordt zoals het was, past goed in deze (sowieso toonvaste) film: weg van sentimentaliteit, zachtaardig maar met een rauw randje.