Simple comme Sylvain

In dit drama met komische noten beleven een universitair professor en haar praktische aannemer vurige uren tussen de lakens. Pas wanneer ze als stel hun beider sociale bubbels betreden, verschijnen de eerste scheurtjes.

Filosofieprofessor Sophia (40) heeft al jaren een relatie met de eveneens hoogopgeleide Xavier. Goed, de passie spat er niet van af, maar ze hebben het gezellig. En ze bezien de wereld om hen heen met dezelfde linkse bril. Als Sophia aannemer Sylvain ontmoet, die hun nieuwe landhuis zal renoveren, denkt ze aan niets anders meer. Zijn geur! Zijn directheid, emotionele uitbarstingen en z’n sexy gespierde lijf! Ze bespringen elkaar al snel. Voor het eerst in lange tijd twijfelt ze aan alles. Ze neemt een radicaal besluit, maakt het uit met Xavier (die dit als een heer opneemt) en duikt in een relatie met Sylvain.

Het leven is verrukkelijk in hun roze bubbel. Het wordt pas lastig als ze zich in elkaars familielevens en sociale cirkels gaan begeven. Sophia kan haar dedain voor de slobberwijn die haar kersverse schoonmoeder schenkt nauwelijks verbergen – al doet ze haar beleefde best. Een broer die het heeft over ‘luie’ Mexicaanse immigranten doet haar tenen krommen. Aan de andere kant van het spectrum snapt Sylvain tijdens een feestje met Sophia’s intellectuele vrienden weinig van de referenties in de levendige discussies en draait hij zich al snel vast in een onhandig betoog over moslims.

Monia Chokri, die zelf een van de bijrollen speelt, probeert in haar vierde speelfilm deze uitersten niet in het extreme te trekken, maar de verschillen zijn toch behoorlijk evident. Ze spaart daarbij noch de woke stadse elite, noch de behoudende arbeidersklasse uit de regio, noch boomers in het algemeen. In feite blijkt iederéén boordevol vooroordelen, navelstaarderig en argwanend – zo niet vijandig – naar de ander te zijn. Dat laagje beschaving dat we ons hebben aangemeten blijkt flinterdun. Toch zijn de belangrijkste personages juist niet zo extreem: het zijn mensen die zich door liefde en aantrekkingskracht naar elkaar toe bewegen.

Simple comme Sylvain is een eigentijdse screwball-komedie die aardig is uitgevoerd. Terugkerend zijn de dialogen die over of door elkaar heen lopen, iets waarmee hoofdrolspeler Magalie Lépine Blondeau goed uit de voeten kan. Afwisselend ratelt ze en struikelt ze tijdens ongemakkelijke momenten over halve zinnen. Aan de andere kant pakken sommige scènes van het type ‘over je eigen voeten struikelen’ onnodig kluchtig uit. De hele film straalt een aangename, bijna nostalgische jarenzeventigsfeer uit, door gebruik van zooms, overbelichting van sprookjesachtige zonnestralen en een sepia-achtige tint. Ook de muziek draagt hieraan bij.

De seksscènes zijn duidelijk door een vrouw gechoreografeerd: Sophia hoeft niet uit de kleren en wordt toch als eerste bevredigd. En vaak ook.

Tussen de liefdesperikelen door komen er flarden van Sophia’s colleges voorbij, waarin ze verschillende visies op de liefde onder het voetlicht brengt, van grote denkers als Plato en Spinoza. Soms lijken hun theorieën naadloos te passen op haar eigen situatie, soms liggen ze er ver vandaan.

De hamvragen in deze romantische komedie: kan de liefde alle verschillen overbruggen? En: moet je levensgeluk überhaupt afhangen van een levenspartner?