Selah and the Spades

The Godfather en Wes Anderson waren de inspiratiebronnen voor Tayarisha Poe’s gestileerde debuut Selah and the Spades, dat de wetten van de maffiafilm naar een chique Amerikaanse kostschool verplaatst.

Op Haldwell School maken vijf groepen de dienst uit, waarvan de zeventienjarige Selah de machtigste is. Ze runt een lucratief drugszaakje en ziet in de jongere Paloma een waardige opvolger. Selah is een roofdier op zoek naar een prooi, waarbij de machtsverhoudingen wisselen zoals de stemmingen van een puber.

Tayarisha Poe vermijdt in haar speelfilmdebuut Selah and the Spades het hysterisch realisme waar talloze andere highschoolfilms patent op hebben. Ze doet iets originelers en verplaatst de ernst van een volwassen wereld naar die van de tienerwereld. Pubers zouden lichtzinnig zijn, maar Poe, opgeleid tot scherp observerende fotograaf, vindt dat je ze daarmee geen recht doet. Voor tieners is elke gebeurtenis een gewichtige zaak, en daar hoort een ernstige vorm bij.

De stilering maakt de film onderscheidend maar soms ook wat afstandelijk. Als de personages recht in de camera praten, pakt het opzettelijk vervreemdend effect dan wel weer goed uit. In een korte monoloog geeft Selah een lesje in het toe-eigenen van je eigen lichaam. Ze drukt vrouwen op het hart om je niets aan te trekken van mensen die je vertellen hoe kort je rokje mag zijn. Neem de controle terug over je lichaam, zegt ze, omringd door cheerleaders die nu eens geen karikatuur zijn.

Ondertussen proberen de tieners zichzelf staande te houden terwijl het gerucht gaat dat er een verrader onder hen is. Paloma oefent een nepglimlach, Selah eist loyaliteit van haar onderdanen. “Je hoeft niet perfect te zijn, althans niet de hele tijd”, zegt Paloma tegen Selah, inderdaad ogenschijnlijk onkwetsbaar op de apenrots, die nu eens niet wordt bevolkt door mannen. Zo keert Poe subtiel allerlei filmwetten en patronen binnenstebuiten. Dat de hoofdpersonages meiden van kleur zijn, speelt geen rol in het verhaal, omdat Poe huidskleur niet problematiseert. In een interview met Vox zei ze: “Het is voor mij ongelooflijk verfrissend om naar films te kijken met mensen van kleur en niet bang te hoeven zijn dat racisme of gebeurtenissen buiten hun controle het personage ten gronde zullen richten.” In Selah and the Spades hebben ze juist alle touwtjes strak in handen. De rector wijdt dat aan de bubbel waar ze als bevoorrechte leerlingen in zitten. Poe laat ons zien dat ze dat ook aan hun eigen beslissingskracht te danken hebben, of die beslissingen nou goed uitpakken of niet.

Selah and the Spades is nu te zien via Amazon Prime.