Second Victims

Een dokter kampt met schuldgevoelens na een medische fout in Zinnini Elkingtons emotioneel geladen regiedebuut.

In eigen land werd het Deense Second Victims (Det ander offer) een gigantisch succes. Logisch, want deze ziekenhuisthriller over een bekwame arts die onder de oplopende werkstress een medische fout begaat, barst van de dramatische scènes waar de Deense acteerkanonnen in kunnen schitteren.

Özlem Saglanmak, bekend van hitserie Borgen (2010-22), speelt Alexandra, die een dubbele shift op de spoedeisende hulp draait en in de hectiek van het moment over het hoofd ziet dat haar achttienjarige patiënt Oliver de vroege symptomen van een hersenbloeding vertoont. Als de tiener in een coma belandt, komt zijn moeder, gespeeld door de Deense grande dame Trine Dyrholm, verhaal halen.

Scenarist en regisseur Zinnini Elkington heeft zelf een achtergrond als acteur, en je merkt dat haar regiedebuut sterk leunt op scènes waarin ze de emoties flink kan opvoeren. Alexandra’s groeiende schuldgevoel begint in het klein, maar in de wandelgangen van het onderbezette ziekenhuis bouwt zich al gauw een reservoir van pijn en verdriet op dat uiteindelijk ergens naartoe moet bewegen. De titel van de film verwijst naar het ‘Second Victim Syndrome’, dat de emotionele pijn beschrijft die zorgverleners kunnen ervaren wanneer ze patiënten onbedoeld schade toebrengen met hun behandelingen. Saglanmaks spel brengt op overtuigende wijze over hoe zo’n trauma ontstaat.

Mia Mai Dengsø Graabæks cameravoering gaat eerst voor semi-documentair realisme, met lange onafgebroken tracking shots door de gangen van het ziekenhuis. Maar zodra Alexandra’s mentale staat begint te wankelen, lijkt het ziekenhuis om haar heen ook te vervormen en wordt het beeld steeds beklemmender. De shots voelen krapper, de camera zit dichter op de huid. Hier begint overigens ook door te schemeren dat Elkington een tikje te hard aanstuurt op pathos, wat leidt tot een overdramatisch einde dat al het realisme van de rest van de film tenietdoet. Ook Dyrholms spel is soms te dik aangezet, waardoor het emotionele mijnenveld in de kliniek ineens een stuk minder gevaarlijk aanvoelt.

Tegelijkertijd doet Elkington iets interessants in haar verbeelding van het ziekenhuis. De clichématige grauwe gangen en klinische belichting uit veel ziekenhuisfilms zie je in Second Victims niet terug. Typische muurdecoraties die publieke ge­bouwen een beetje kleur moeten geven zonder dat er ook maar iemand aanstoot aan kan nemen, zorgen voor een fris kleurenpalet dat breekt met de gangbare filmische representatie van medische instellingen.