Sausage Party

De schunnige animatiefilm Sausage Party (16+) is een verrassend intelligente blik op de mensheid vanuit de schappen van de supermarkt. Nota bene van het chronisch stonede team van The Interview, dat zich deze keer afvroeg: wat als supermarktproducten een bewustzijn hebben?

Sausage Party lijkt op een willekeurige Pixar-animatie. Het neemt een bekend fenomeen (in het geval van Pixar: speelgoed, vissen of gevoelens; hier: voedsel) en vraagt zich af: wat voelt dit als het bewustzijn heeft? Al het eten in de Amerikaanse supermarkt van Sausage Party leeft dus, inclusief schattige handjes, voetjes en ogen. Maar dit is geen kinderfilm. Gebaseerd op een ongetwijfeld stoned idee van Evan Goldberg, Seth Rogen en Jonah Hill (The Interview, Superbad, This Is the End) toont Sausage Party de gruwelijke wijze waarop we met onze supermarktproducten omgaan. We onderscheiden en vereren ons voedsel in speciaal ontworpen schappen; we seksualiseren onze fallische en non-fallische producten via zorgvuldige ontworpen verpakkingen; we laten ons voedsel met elkaar strijden in marketingcampagnes en prijzenoorlogen. En dan, op het eind, wanneer we ons eten eindelijk kopen, nemen we het mee naar huis, gooien we het in een hete pan (of erger: de magnetron!), proppen het in onze mond, kauwen het aan stukken en gooien de restjes weg. Hoe kan een product met bewustzijn leven met deze genocide?
Dat is de komische premisse van Sausage Party. In de ogen van supermarktproducten zijn wij goden die hen uit de supermarkt meenemen naar het hiernamaals om ze te bevrijden van hun verpakkingen. Wat er daarna gebeurt is hen ongewis. Dat geldt ook voor hotdog Frank (Rogen) en broodje Brenda (Kristen Wiig) die denken dat ze hun verkering eindelijk kunnen consumeren als ze op vier juli bijna worden gekocht. Maar door een aanvaring met een getraumatiseerde pot teruggebrachte mosterd halen ze de andere kant van de schuifdeuren niet en moeten ze buiten hun verpakking zien te overleven in de supermarkt.
Vanaf dit moment betreedt Sausage Party qua plot conventioneel animatieterrein (“hoe komen we weer thuis?”), al is de uitwerking zo bizar dat de film blijft verrassen. De makers gebruiken animatie zoals Matt & Trey Parker dat eerder met South Park deden, door het vulgaire te combineren met oprechte cultuurkritiek. Onze worsten, broodjes en non-foodproducten schelden erop los als ze in de shit terechtkomen (wie denkt er ooit aan het wc-papier of dat ene arme condoom?), maar stellen tegelijkertijd wezenlijke problemen aan de kaak: de manier waarop wij omgaan met verspilling bijvoorbeeld, of onze obsessie met vet, suiker, drugs en alcohol. In een euforische orgie-scène laat het eten zien hoe belachelijk het is dat we onze seksualiteit laten temmen door concepten als nationaliteit en religie.
Men zegt wel eens dat je bent wat je eet, al is dat een vrij abstract gezegde. Het geanimeerde eten in Sausage Party geeft een duidelijker beeld: we zijn hokjesdenkers met een honger die niet te stillen is. De enige manier om onszelf te verbeteren is als we stoppen met alleen maar consumeren. Dat deze wijsheid uit een film komt met een geanimeerde hotdog op de posters getuigt van die bevrijdende kracht van creatie.

Hugo Emmerzael