Safari (Ulrich Seidl) (Previously Unreleased)

Ulrich Seidl moet als documentairemaker een uiterst innemende man zijn. Of hij heeft zeer innemende regelaars. Anders is niet te verklaren hoe hij het nog altijd voor elkaar krijgt om mensen voor zijn camera plaats te laten nemen om de strenge, cynische blik te ondergaan die al decennia uit zijn films spreekt.

In Safari richt hij die blik op Oostenrijkse en Duitse grootwildjagers: welgestelde oudere echtparen en ouders met tienerkinderen die zich in Afrika te buiten gaan aan het legaal neerschieten van impala’s, zebra’s en zelfs giraffen.
In vergelijking met zijn voorgaande films is Safari een ‘mindere’ Seidl. Maar ‘minder’ is iets heel anders dan ‘slecht’, zeker in het geval van een maker als Seidl. Zijn laatste vier films waren zonder uitzondering meesterwerken, die — op zichzelf maar vooral ook gezamenlijk — de temperatuur van hedendaags Oostenrijk en haar stand in de wereld opnamen. In de fictionele Paradies-trilogie deed Seidl dat via de thema’s geloof, hoop en liefde; in de documentaire Im Keller door letterlijk in de kelders van het land te kruipen en te zien wat daar verborgen ligt.
In vergelijking met die complexe films kiest Safari met zijn jagers een wat gemakzuchtig doelwit — het is prijsschieten op hun onvervalst koloniale denkpatronen en gedachteloos racistische uitspraken. Seidl laat hen zich ophangen aan hun eigen touw, juist door ze ogenschijnlijk in hun waarde te laten. In de (zoals voor de regisseur gebruikelijk) symmetrisch gefilmde interviews praten deze wereldvreemde mensen hun handelingen goed, of proberen dat in ieder geval. Ondertussen tonen losser gefilmde beelden van de jacht het zichtbare plezier dat ze beleven aan hun vlekkeloos georganiseerde geweld en zien we hoe het smerige werk van het stropen van de buit vervolgens door de lokale inwoners wordt opgeknapt.

Joost Broeren-Huitenga