Rubber

Een stoffige Amerikaanse woestijnweg. Een man wordt wakker, staat op en loopt met een arm vol verrekijkers de weg af. Her en der staan zwart-witte stoelen verspreid; een auto komt aanrijden en slalomt zo over de weg dat hij precies alle stoelen omver rijdt.

De auto stopt, een sheriff klimt uit de kofferbak en krijgt van de bestuurder een glas water. Dan loopt hij richting de camera en steekt hij een monoloog af over ‘no reason’ – “that most powerfull element of style”. Zowel de cinema als het leven zijn vol van ‘no reason’, legt hij uit, en het verhaal dat zal volgen is daar een hommage aan.

Dat vervolgens blijkt dat hij het niet (alleen) tegen het publiek aan de andere kant van het scherm heeft, maar (ook) tegen een groep toeschouwers binnen de film die buiten het blikveld van de camera zat, doet weinig aan dat statement af: het onnavolgbare Rubber is vervuld van ‘geen reden’.

Het verhaal dat die toeschouwers via hun verrekijkers voorgeschoteld krijgen, is dat van de versleten autoband Robbert die op een dag tot leven komt. Hij blijkt nogal destructieve neigingen te hebben: kleinere objecten walst hij al rollend plat, en grotere (konijnen, kraaien, mensenhoofden) doet hij met zijn psychokinetische gaven ontploffen. Waarom? ‘Geen reden.’

Zo’n film is Rubber dus: een absurde, inktzwarte komedie van een Franse auteur (Quentin Dupieux – in muziekkringen bekend als dj en remixer Mr. Oizo – is verantwoordelijk voor regie, scenario, camera, montage én muziek) die metareflexief met Amerikaanse genreconventies van roadmovie, horrorfilm en western speelt. Toegegeven, zelfs met zijn relatief korte lengte van 85 minuten rekt Rubber het centrale gegeven tot het uiterste op. Maar wie zich over kan geven aan de ‘no reason’ zal zich die anderhalf uur uitstekend vermaken.