Rotting in the Sun

Lust en likes en een rommelige moord

Rotting in the Sun

Wat begint als een portret van de kunstenaar als onuitstaanbare narcist, verandert halverwege in een prettig gestoorde sociale satire vermomd als moordmysterie. Bijsluiter: met hitsige penissen.

Het is ontegenzeggelijk een rigide uitgangspunt dat hoofdpersonages altijd sympathiek moeten zijn. Iedereen kent sterke films waarin dat niet het geval is. Maar bij het zien van de eerste helft van Rotting in the Sun en moet je de neiging onderdrukken om de klagende en onuitstaanbare Sebastián – een alter-ego van regisseur Sebastián Silva – als een trekpleister van het scherm te rukken.

Ketamine slikkend en miezerend op z’n telefoon blaast Sebastián als een gure wind over sociale media, ondertussen manisch gefrustreerd dat hij nog niet is doorgebroken als kunstenaar. Op een naaktstrand voor mannen etaleert hij z’n haat voor alles wat ooit uit het paradijs werd verstoten door luidruchtig stil en opzichtig ongeïnteresseerd op z’n handdoek te liggen en te doen alsof hij Emil Ciorans The Trouble with Being Born leest. ‘Die before you die’, staat groot op een muur in Sebastiáns studio-appartement te lezen. Kortom: een jengelend kind.

De valse klaagzang van Sebastián het personage wordt richting het midden van de film met sardonisch genoegen abrupt afgekapt door Sebastián de regisseur. Dan pas wordt duidelijk wat voor film Rotting in the Sun wil zijn: een satire over een generatie die onophoudelijk is afgeleid door eindeloze spektakeltjes op sociale media en een hunkering naar erkenning, om dan even onophoudelijk verbaasd en teleurgesteld te zijn als die waardering van korte duur blijkt. Rotting in the Sun – de titel is naast een feitelijke beschrijving van wat er in de film gebeurt ook een uitstekende beschrijving van het leven – haalt ook uit naar een cultuur waarin iedereen rollen speelt om leuk gevonden te worden (lees: punten scoren op sociale media), maar juist daardoor meer en meer van elkaar vervreemd raakt. Dat beperkt zich niet tot de slettige homo-subcultuur die Silva in de film laat zien, die staat model voor iets universelers.

Tegen die achtergrond is het wellicht een verrassing dat de tweede helft van de film een prettig gestoord detectiveverhaal is. Of beter: een kat-en-muis-spel. Met een hond. Pardon, zonder hond, die wordt de hele tijd in kamers opgesloten om te voorkomen dat hij ruikt wat er aan de hand is. In die tweede helft draait het minder om Sebastián en vooral om señora Vero, het type huishoudster dat altijd stilletjes vanaf de zijlijn observeerde maar nu per ongeluk en tot haar eigen verbijstering het middelpunt van de wedstrijd blijkt.

Rotting in the Sun heeft iets van een geïmproviseerd rollenspel maar is natuurlijk een strak georkestreerde sociale kritiek, vermomd als satire. Het is het soort film waarvan er veel meer in de bioscopen zouden moeten komen, omdat het z’n eigen regels volgt en niet in de mal wil passen van makkelijk behapbaar en verteerbaar drama. Het soort film dat nooit op een mainstream streamingdienst te zien zal zijn. Niet alleen om die paar shots van stijve penissen, maar vanwege dat frivole anarchisme.


Rotting in the Sun is te zien op MUBI en wordt op 5 oktober eenmalig vertoond in Lab111, Amsterdam.