Rose Plays Julie

De zoektocht van een jonge vrouw naar haar identiteit loopt uit op een wraakmissie in vermomming. Onderhuidse spanning is er in deze thriller duimendik bovenop gesmeerd, wat precies zo contraproductief uitpakt als het klinkt.

Rose is een Ierse student diergeneeskunde die worstelt met de vraag wie ze eigenlijk is. De vrouw die haar bij haar geboorte Julie noemde en vervolgens afstond voor adoptie, is nu een filmactrice met een kast van een huis in de buurt van Londen. Wanneer Rose een ontmoeting met haar forceert, komt een traumatische geschiedenis boven tafel. Ze verlegt vervolgens haar aandacht naar haar biologische vader, voor wie ze een andere identiteit aanneemt met het doel hem te ontmaskeren.

Dat is de korte, droge versie van Rose Plays Julie. Met onheilszwangere strijkarrangementen, een koele belichting, slow-motionsequenties en trage push-ins verfilmde het Ierse filmechtpaar Joe Lawlor en Christine Molloy hun eigen scenario tot het schoolvoorbeeld van een psychologische thriller. Maar dan wel een voorbeeld dat laat zien dat het toepassen van beproefde stijlmiddelen niet zomaar een kijkwaardige film oplevert.

De Franse schrijver Raymond Queneau schreef in 1947 maar liefst 99 variaties op het verslag van een onbenullig voorval in een tram. In zijn Excercises de style experimenteerde hij erop los met schrijfstijlen, verteltijden, invalshoeken, stijlfiguren, woordspelletjes en wat je maar verzinnen kunt. Terwijl Rose Plays Julie traag als dikke stroop langs het scherm trekt en de acteurs, lijzig en onaangedaan op het apathische af, een gevoel van onderhuidse spanning in stand proberen te houden, dwalen uit verveling mijn gedachten af naar Queneau’s stijloefeningen. Vanwege hun rigide uitwerking van één specifiek principe neigen de losse teksten al snel naar een karikatuur, maar in samenhang met elkaar zijn ze een even speelse als geniale poging om los te breken uit het steriele format van de (toenmalige) literaire schrijftaal.

Het is mogelijk om dat schoolse, nadrukkelijke gebruik van genreclichés in Rose Plays Julie als een stijloefening te beschouwen, maar van spel of een poging tot experiment is geen sprake. Daardoor heeft de film nog het meeste weg van een lang uitgesponnen commercial: in cinematografisch opzicht state of the art, en hoofdzakelijk vorm zonder inhoud. Want hoewel de hierboven geschetste omtrekken van het scenario worden ingekleurd met zijplots, bijfiguren en betekenisvolle motieven, brokkelt de interne logica alleen maar steeds verder af. Als het moment aanbreekt waarop een berouwloze dader om mededogen vraagt, is de behoefte om de motivaties van de personages te doorgronden allang een zachte dood gestorven.

Rose Plays Julie is vanaf 8 april te zien via onder meer Picl en Pathé Thuis.