PRIVATE PARTS

Miljoenen Amerikanen hebben het dagelijkse radio- en tv-programma van Howard Stern omarmd. Hij sabelt falende politici en bazen neer, doet zijn magere seksleven uit de doeken en vertelt nog eens een schunnige mop. Onder het mom van provocatie ("I have to go all the way") is hij eigenlijk bezig met zijn eigen promotiecampagne. Private parts is een paradoxale komedie over een rebel die geliefd wil zijn.

De stem van een natie is opgestaan: Howard Stern. Een rasouwehoer, die zijn luisteraars verblijdt met openhartige details over zijn falende geslachtsdeel, zijn obsessie met lesbiennes en zijn fantasieën over orgies. Howy mag ook graag de autoriteiten schofferen. De ether wordt regelmatig gevuld met beledigingen aan het adres van zijn superieur bij de radio ("Pig vomit").
Als het hem wordt verboden om te vloeken en obscene taal te gebruiken, verzint hij een even kinderachtig als treffend weerwoord. De antwoorden van zijn quiz beginnen toevallig allemaal met een geslachtsdeel: pussy-willow, cock-a-doodle. Ligt u nog niet onder de tafel? Nog een anekdote uit Sterns roerige leven: vlak nadat zijn vrouw een miskraam kreeg, voerde hij op de radio een gesprekje met God over de weersverwachtig. Op de achtergrond is duidelijk het gehuil van een baby te horen. Of die keren dat hij tweederangs tv-sterretjes uitnodigt en aan hen de vraag stelt welk land Saddam Hoessein binnenviel vlak voor de Golfoorlog. De arme starlets weifelen allemaal: Jeruzalem?
Praten over en foeteren op Howard Stern is een dagelijkse bezigheid van menig Amerikaan. De kampen zijn op Internet ingedeeld in ‘Howard sucks’ en ‘Howard rules’. Hij heeft zichzelf dan ook onbeschaamd uitgeroepen tot ‘The king of all media’. De tegenstanders zijn uiteraard de ultra-conservatieve groeperingen en de diepgelovigen. Zijn radioshows zijn daarentegen een verademing voor de tobbende mens, die zich blijkbaar gesteund voelt door te luisteren naar een man die alle registers van seksisme, racisme en dagelijkse beslommeringen als aambeien opentrekt.

Klaargestoomd
Maar wat te denken van een film, die gebaseerd is op Sterns memoires, na strenge kritiek van Stern is goedgekeurd en waarin Stern zelf de hoofdrol speelt? Private parts zit vol zelfgenoegzaamheid, maar verradelijk genoeg klopt de hoofdpersoon zichzelf niet op de borst. Stern dweept juist met zijn loser-status, holt hem uit en stort de vuilnisbak over de hoofden van mensen uit. In zijn jeugd liet hij Jan Klaassen al vieze spelletjes in de poppenkast spelen — ja mensen, het zat er altijd al in — en zelfs een blind meisje wil, nadat ze zijn neus bevoeld heeft, niet met hem uit. Tijdens zijn stotterende debuut bij een radiostation wordt hij ook nog eens uitgemaakt voor derderangs dj. Hij is zo onhandig, dat je gedwongen wordt om sympathie voor de slungel te krijgen.
Zo wordt je klaargestoomd om zijn radio-provocaties op te vatten als dapper ("wauw, wat heeft-ie het toch ver geschopt") en zijn alter ego als brave huisvader juist als shockerend. Zijn pathetische zelfingenomenheid ligt er zo dik bovenop, dat je hem zelfs niet eens meer kan complimenteren met gezonde zelfironie. Het is toch eigenlijk vreemd, dat de vuilbek de behoefte had om de sympathie van de kijker te winnen. Howard rules: wederom een meester-provocatie. Howard sucks: zelfs de grootste relschopper blijkt conservatief en imagobewust te zijn.

Reitmans klauwen
Zo adrem als Stern zelf is, zo stuwend is de film opgebouwd. Het tempo en het spervuur aan grappen ligt hoog, en er valt inderdaad genoeg te lachen. ’s Mans leven scheurt aan de kijker voorbij, wat handig is voor al die miljarden mensen die nog nooit van Stern hebben gehoord. De invasie van Amerikaanse fenomenen mag geen verbazing meer wekken, maar in dit geval kunnen de wenkbrauwen weer gefronsd worden. De Amerikanen omarmen steeds vaker de opruiers, roepen quasi-verschrikt "oh, controversial!" en leggen hen vervolgens in de watten. Als een godvruchtige groep zich roert, spitsen de oren zich al: er dient zich een nieuwe held aan, bij voorkeur een self-made man, die in de startblokken staat om de vrijheid van meningsuiting te bevechten. De angel is er echter uit als het ondergrondse wordt omarmd door de mainstream: ‘intieme delen’ zijn een handvat geworden voor legio mensen die moe van het werk thuiskomen en hun geschreeuw overlaten aan een tv-ster.
Stern denkt te shockeren, maar belandt vervolgens in handen van regisseur Betty Thomas, die eerder de gezellige familiefilm The Brady bunch movie maakte, en in de klauwen van producent Ivan Reitman. Reitman introduceerde Schwarzenegger als komiek, met even bespottelijke als gedenkwaardige vertoningen (een zwangere Arnie in Junior) als gevolg. Een ware rebel zou gillend zijn weggelopen.

Mariska Graveland