Poupoupidou

Easy on the eye, zouden de Amerikanen zeggen. En dat geldt zowel voor de cinematografie in Poupoupidou, als voor de dode vrouw waar het in deze Franse thriller-drama-komedie om draait.

Een erfenis brengt David Rousseau (Jean-Paul Rouve) in Mouthe, een ijskoud en voortdurend besneeuwd gat in de Franse Jura. David is schrijver van pulpromans en worstelt met een gebrek aan inspiratie. Gelukkig dient er zich een onderwerp aan: in een sneeuwvlakte nabij Mouthe wordt het dode lichaam gevonden van een jonge vrouw. Candice Lecoeur (Sophie Quinton) was het populaire blonde weermeisje en in de regio vooral bekend als de schoonheid uit de kaasreclame. Het lijkt om zelfmoord te gaan. Omdat ze werd aangetroffen in een juridisch niemandsland op de grens van Frankrijk en Zwitserland wordt er geen politieonderzoek ingesteld. David Rousseau, uiteraard, ruikt een verhaal.
Jean-Paul Rouve speelt de hoofdrol met aangename onderkoeldheid. Een boze uitgever, de flirtende receptioniste van het hotel of de onhandige homoseksuele avances van de jonge brigadier Leloup glijden af op zijn geamuseerde blik. Jammer genoeg blijft het daar bij wat betreft karakterontwikkeling. David is, ongetwijfeld net zoals de personages in zijn romans, niet veel meer dan een typetje. Amusant neergezet, maar zijn stiekeme bezoek aan het plaatselijke mortuarium, de inbraak in het appartement van Candice of het gesprek met haar psychiater zijn slechts bedoeld om ons het levensverhaal te kunnen vertellen van de tragische Candice Lecoeur: ‘La Belle du Jura’ die dacht dat zij de reïncarnatie was van Marilyn Monroe.

Seksobject
Net zoals Pedro Almodóvar dat graag doet, gebruikt regisseur Gérald Hustache-Mathieu de genrefilm als geraamte voor een serie slimme verwijzingen naar andere films en populaire cultuur. Poupoupidou is verpakt als thriller, maar de knipoogjes naar beroemde Marilyn-momenten zijn niet te missen: de naaktfoto’s, de affaires met kunstenaars en politici en natuurlijk het liedje ‘Happy Birthday Mr. President’. Het aardige is dat David ook alleen maar kan ontdekken wat zich werkelijk heeft afgespeeld, door die Marilyn-verwijzingen te volgen.
Het gegrasduin beperkt zich niet tot Marilyn alleen. Poupoupidou is een cocktail van soms tegenstrijdige elementen: een sfeer die aan David Lynch doet denken, humoristische scènes en klein menselijk drama. Het gebruik van overbekende Amerikaanse popsongs (‘I Put a Spell on You’, ‘California Dreaming’) in de uitvoering van veel minder bekende hedendaagse artiesten — vaak ontzettend irritant in Franse films — is hier in elk geval thematisch gerechtvaardigd.
Poupoupidou is de moeite waard dankzij de fraaie winterse ambiance, het esthetische camerawerk en de sterke hoofdrolspeler. Toch had er meer ingezeten. Voor een thriller is de film niet spannend en gefocust genoeg. Rouve’s personage verdient meer diepgang. Maar het belangrijkste: het psychologische drama van een jonge vrouw die zich alleen geaccepteerd voelt wanneer ze de rol speelt van een hoogblond seksobject raakt niet. Daarvoor zijn de gesproken dagboekfragmenten en de historische scènes — als dertienjarig meisje bij het zwembad of, later, poserend tussen naakte brandweermannen — te simplistisch. Poupoupidou werkt eigenlijk nog het best als bizarre detectivekomedie.
Actrice Sophie Quinton kun je gerust de muze van regisseur Hustache-Mathieu noemen want hij maakte al vier films met haar in de hoofdrol. Ze is mooi en de regisseur laat dat uitgebreid zien. Maar juist omdat Poupoupidou pretendeert te gaan over het verdriet dat ze heeft door de oppervlakkige waardering van haar schoonheid, krijgt de film een wrange bijsmaak.

Barend de Voogd