Pop Aye

In Thailand koopt een man met midlifecrisis geen motor, maar een olifant. Tenminste, dat doet de uitgebluste architect Thana in Kirsten Tans warm-menselijke en mild-absurdistische debuut Pop Aye.

Mannen met een midlifecrisis kunnen rare bokkensprongen maken in het leven, maar zo bont als Thana zal een man het zelden eerder hebben gemaakt. In Kirsten Tans Pop Aye vergooit hij zijn huwelijk en carrière als architect voor het dier dat de film zijn titel geeft: een olifant.
Eigenlijk gaat het natuurlijk andersom: die olifant is gevolg, geen oorzaak. Dat huwelijk met Bo was sowieso al veel langer ingedut. En de echte aanleiding voor Thana’s professionele meltdown is waarschijnlijk de aanstaande sloop van het megalomane, luxueuze winkelcentrum in Bangkok waarmee hij decennia geleden naam maakte als architect. Zijn firma, waar hij langzaam maar zeker naar de zijlijn wordt geschoven, gaat het vervangen door een nóg megalomanere wolkenkrabber. Dat is waar Pop Aye in de kern over gaat: de onstuitbare opmars van de jeugd, van het nieuwe, van het volgende. Dat Thana precies op dat laagste moment in zijn leven stuit op Pop Aye, de olifant die hij in zijn jeugd op het platteland onder zijn hoede had, lijkt dan al snel een teken.
Tan zet meteen in de openingsbeelden de mild-absurdistische toon. Daarin stapelt ze vlotjes drie vervreemdende beelden op elkaar. Eén: de gedistingeerde maar sjofele vijftiger Thana loopt langs de weg met zijn olifant aan een lijn, alsof hij zijn hond aan het uitlaten is. Twee: hij steekt zijn duim omhoog — wil hij nu echt gaan liften met een olifant? Drie: het lukt hem nog ook: hij vindt een vrachtwagenchauffeur bereid om dit wonderbaarlijke tweetal in te laden.
Na die solide introductie husselt Tan het verhaal van Thana en Pop Aye speels door elkaar in een episodische roadmovie. De verhaallijn wordt gevormd door de zachtmoedige ontmoetingen die Thana onderweg heeft met types als een wijsgerige zwerver of een gedeprimeerde ladyboy. Het zijn figuren waarmee de van oorsprong Singaporese Tan vrolijk de stereotypen van de Thaise maatschappij op de hak neemt. Die scènes worden afgewisseld met flashbacks waarin langzaam maar zeker duidelijk wordt hoe Thana op dit punt van zijn leven is beland.
Tans goedmoedige film krijgt een Nederlandse release als winnaar van de Big Screen Competition op het afgelopen filmfestival van Rotterdam. Dat de film in de gratie kwam bij de publieksjury die de prijs uitreikt, is weinig verwonderlijk. Pop Aye is inderdaad een crowd pleaser, in de beste zin van het woord: subtiel grappig en warm-menselijk.

Joost Broeren-Huitenga