Pina 3D
De eerste 3D-artfilm
Twee Duitse veteranen strijden om de vraag wie de eerste 3D-artfilm heeft gemaakt. Wim Wenders met Pina of Werner Herzog met Cave of Forgotten Dreams.
Beide films gingen in première tijdens het Filmfestival Berlijn in februari (tijdens de inderhaast in het leven geroepen 3D-dag, waarop ook Michel Ocelots stereoscopische animatie Les contes de la nuit te zien was). Wenders wint in zoverre met zijn dansfilm over de legendarische Duitse choreografe Pina Bausch dat hij hem in ieder geval als eerste in de Nederlandse bioscopen krijgt.
Breed uitgemeten is inmiddels de plotselinge dood van Bausch in 2009, middenin het productieproces. Maar Wenders besloot door te filmen met haar dansers en medewerkers van het Tanztheater Wuppertal. Ondanks het gebruik van archiefmateriaal en interviews waarin iedereen iets aardigs over Pina mag zeggen (Wenders zweemt altijd een beetje naar idolatrie), is Pina primair een dansfilm, gecentreerd rondom de heropvoeringen van Bausch’ klassiekers Café Müller, Le sacre du printemps, Vollmond en Kontakthof (dat laatste ballet figureert ook in de docu Dancing Dreams over jongeren die Bausch dansen en die eerder dit jaar al in de Nederlandse filmtheaters te zien was).
Het idee voor een film is oud, Bausch en Wenders waren bevriend en droomden al lang over een gezamenlijke film. Maar met de nieuwe opleving van 3D had Wenders zijn medium gevonden. Het ziet er spectaculair uit, ergens tussen de glossy visuele krachtpatserij van de cameravoering en de kracht van de choreografieën zelf in. Verrassend wordt het pas echt als Wenders zijn dansers mee naar buiten neemt, en door laat dansen op onverwachte locaties. Maar zelfs daarvoor was het gebruik van 3D niet per se noodzakelijk geweest. Een gimmick voor dansliefhebbers, geen must-see voor cinefielen.