Peter von Kant

Ook Ozon doodt wat hij liefheeft

Peter von Kant

François Ozons herinterpretatie van Die bitteren Tränen der Petra von Kant is een kritisch eerbetoon aan Rainer Werner Fassbinder. Peter von Kant is een in potentie interessante bewerking, die uiteindelijk nietszeggend blijkt.

Jeder tötet, was er liebt”, zo klinkt het in een Duitstalige cover van Gavin Friday’s lied ‘Each Man Kills the Thing He Loves’ in het begin van Peter von Kant. Dit refrein blijkt een goede samenvatting van de nieuwe film van François Ozon. Om te beginnen omdat het zijn hoofdthema inluidt. Peter von Kant gaat namelijk over hoe iemand onderdoor kan gaan aan de liefde.

Maar het refrein verwijst ook naar de relatie van regisseur Ozon tot het werk dat hem inspireerde. Peter von Kant is een herinterpretatie van Rainer Werner Fassbinders Die bitteren Tränen der Petra von Kant, een toneelstuk (1971) en later een film (1972) van Fassbinder. Daarmee is het zinnetje ‘Iedereen doodt wat hij liefheeft’ ook een soort verontschuldiging. Want Ozon helpt uiteindelijk het pathos van Die bitteren Tränen der Petra von Kant gedeeltelijk om zeep door de hoog oplopende emoties te verstikken in een hyper-­ironische, sitcom-achtige stijl.

In Peter von Kant wordt filmmaker Peter (Denis Menochet) verliefd op zijn muse Amir (Khalil Ben Gharbia). In het begin brengt Peters aandacht Amir alleen maar succes, maar Amir ontgroeit al snel de beklemmende liefde van zijn mentor/geliefde. Amir, nu een gewilde filmster, tergt Peter met zijn succes en zijn seksuele escapades, waardoor Peter radeloos achterblijft.

Peter von Kant is zowel een ode aan als een commentaar op Fassbinder. De film behoudt het verhaal van Die bitteren Tränen der Petra von Kant in grote lijnen, maar verandert bijna alle hoofdrolspelers van vrouw naar man. Hoofdpersoon Petra wordt Peter, geliefde Karin wordt Amir. Deze verandering is op zich niet zo interessant, maar het stelt Ozon wel in staat om Peter een stand-in voor Fassbinder te maken. Daarmee wordt Peter von Kant ook een soort kritiek op Fassbinders obsessie voor het naakte lichaam van mannen van kleur, dat steeds weer opduikt in zijn oeuvre.

Het concept van een kritische hommage is op zich interessant, maar Ozon doet weinig anders dan wijzen op bepaalde gelijkenissen tussen Fassbinder en zijn personages. Zoals wel vaker het geval is in het oeuvre van Ozon, is Peter von Kant doordacht en zit de film technisch goed in elkaar (bijna de gehele film speelt zich af in Peters kamer, waarin meerdere spiegels prijken – een lastige set om in te filmen), maar resulteert dit niet in een noemenswaardige film. In dit geval heeft dat alles te maken met het gekunstelde, artificiële uiterlijk van de film, dat de zeer reële emoties van de personages in de kiem smoort en de kritiek op Fassbinder van zijn scherpe randje ontdoet.