Perdrix

Alleen het strikt noodzakelijke

Perdrix

De romkom Perdrix schittert door eigenzinnigheid en de aandacht voor detail.

Het klinkt als een gimmick: een groep revolutionaire nudisten teistert een slaperig Frans dorpje. Maar in de Franse absurdistische romkom Perdrix (die voor de internationale markt de grappigere titel The Bare Necessity draagt) is het een uitwas van maatschappijkritiek. Het strippen tot de absolute noodzaak komt voor deze anarchisten voort uit het hippie-achtige ideaal om te ontspullen. En ze krijgen zelfs zo ongeveer gelijk. Is het niet beter om de ballast van spullen en vooral de mentale ballast van herinneringen van je af te gooien? Het speelfilmdebuut van regisseur en scenarist Erwan Le Duc balanceert knap tussen mal en serieus, tussen gevoelig en droogkomisch. Intussen etaleert hij via verschillende personages diverse ideeën over de liefde.

Het verleden houdt politiechef Pierre Perdrix (Swann Arlaud) al jaren in zijn greep. Hij woont samen met zijn moeder, broer, nichtje en het geschilderde portret van zijn vader. Dat schilderij hangt boven de eettafel en we kijken op een gegeven moment zelfs door zijn ogen. Sinds zijn dood staat het leven van de rest van het gezin op pauze. Zo bespreekt Pierre’s moeder (onweerstaanbaar gespeeld door Fanny Ardant) in haar eigen radioshow met zwoele stem en op nostalgische toon de liefde die ze door haar overleden echtgenoot heeft gekend. Op de achtergrond ligt elke avond een andere man in haar bed. “Ik ben beroofd van de man van wie ik hield, dus nu neem ik ze maar allemaal”, verklaart ze. Agent Pierre zorgt niet alleen voor zijn familie, maar ook voor het rustige stadje. Zo komt hijzelf al jaren op de laatste plek.

Perdrix ging afgelopen jaar in première in de Quinzaine des Réalisateurs-selectie op het filmfestival in Cannes en de film sprankelt door zijn zorgvuldigheid en details. De stilstand van de personages wordt weerspiegeld in spel en cameravoering. Ze staan vaak letterlijk stil en we zien ze in vaste shots. Zo botsen personages uit het hele dorp met de explosieve, beweeglijke Juliette Webb (Maud Wyler), die door een actie van de nudisten in het stadje is gestrand. Zij zal de status quo in Pierre’s gezin met veel kabaal omver schoppen. Wyler doet door haar spel denken aan een jonge Isabelle Huppert. Ze is onaangepast, bonkig, uitdagend en ongrijpbaar. Al na een dag laat ze de zwijgzame, kalme Pierre schreeuwen van angst, om hem vervolgens vertederd uit te lachen. Juliette breekt alles af, zodat iedereen opnieuw kan beginnen.

Het plotlijntje tussen Pierre en Juliette is er een als zovele en toch lukt het Le Duc voor het grootste gedeelte weg te blijven bij clichés. Net als in het werk van een Scandinavische filmer als Roy Andersson wordt de liefde in handen van Le Duc even ontroerend als ongemakkelijk. Lezende, blote mensen in een dennenbos zijn bij hem niet alleen gek maar ook poëtisch. En het verdwalen in een re-enactment van een slag uit de Tweede Wereldoorlog wordt bij hem mysterieus en surrealistisch.


Perdrix is vanaf 23 juli online te zien via Cinemember en Vitamine Cineville.