Parts of a Family

In de Gouden Kalf-winnende documentaire Parts of a Family geeft regisseur Diego Gutiérrez een beeld van de verdorde relatie van zijn ouders, die sa­men­leven op hun landgoed net buiten Mexico-Stad.

Slechts een paar shots zijn het, bijna verstopt in de openingscredits, nog voordat Parts of a Family (Partes de una familia) echt begint. Een oude vrouw, een nog oudere man, bezien in hun huis, maar van buitenaf, door zwaar betraliede ramen. Alsof ze gevangen zitten, inderdaad, elk in hun eigen cel, apart van elkaar.

Zo introduceert documentairemaker Diego Gutiérrez (van Mexicaanse afkomst maar woonachtig in Nederland) zijn ouders in deze Gouden Kalf-winnende documentaire. De gepensioneerde arts Gonzalo is bijna tachtig, een verjaardag die hij wil vieren met een parachutesprong, en werkt aan een semi-autobiografische roman. Moeder Gina is vijftien jaar jonger en kan zich niet meer herinneren wat ze ooit leuk heeft gevonden aan de bruuske Gonzalo. Hun zoon durft het aan om een bitterzoet portret van deze gebroken relatie te maken. Over hoe ze leven in hun modernistische huis, op een landgoed van 4.000 m2 buiten Mexico-Stad. Afgezonderd van de wereld (die wordt buitengehouden door hoge muren en de tralies op de ramen), maar ook afgezonderd van elkaar. Ze communiceren via de bediendes, of via Diego, in de openhartige interviews waaruit het grootste deel van de film bestaat.

De regisseur is minimaal aanwezig – hij is hoorbaar in incidentele voice-overs of in de gesprekken met zijn ouders – maar weet de kijker desondanks volledig mee te nemen in zijn eigen perspectief: dat van de liefhebbende zoon. De interviews – vrijwel altijd spreekt hij zijn ouders apart – zijn veelal ge­filmd in extreme close-ups, zo dichtbij dat de gezichten van Gonzalo en Gina het volledige scherm vullen. Die worden afgewisseld met afstandelijker shots, soms daadwerkelijk gefilmd vanuit het gasthuis waar Gu­tiérrez verblijft als hij in Mexico is. Zoals iedereen in het contact met zijn of haar familie heen en weer gaat tussen diepgaande verbondenheid en een afstandelijker houding, legt hij uit in het interview.

Juist het maken van de film, het proces van interviewen en het ophalen van herinneringen aan de vroege jaren van hun huwelijk lijkt iets te veranderen voor dit vastgeroeste stel. Tussen de onderlinge verwijten en on­­veran­der­bare routines ontspruiten zowaar sprankjes hoop. Het maakt dit bescheiden pareltje des te intrigerender.