Park

De Griekse filmregisseur Sofia Exarchou heeft voor haar debuutfilm de beste locatie gevonden die je je maar zou kunnen voorstellen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het verlaten Olympische dorp buiten Athene haar film ís.

Toch was het niet dat complex met z’n binnen tien jaar alweer overwoekerde en verwoeste sportvelden, zwembaden, kantines en kleedkamers dat haar tot de film inspireerde.

De ingestorte stadions liggen erbij als toekomstige archeologische bezienswaardigheden, zoals de atletiekbaan van Delhpi of het amfitheater in Epidauros. Maar Exarchou was niet geïnteresseerd in moderne ruïnes, maar in het menselijke onkruid dat er een weg vindt: een groep jonge mensen die geen ander toevluchtsoord heeft dan een plek die net zo in de steek is gelaten als zijzelf.

We volgen ze terwijl ze over elkaar heen buitelen en rollen als jonge honden — jongens en meisjes apart. Ze meten hun krachten, vechten en flirten, ze douchen in de lege kleedruimtes en nemen elke dag een andere ruimte in bezit. Totdat Anna (Dimitra Vlagopoulou) en Dimitris (Dimitris Kitsos) verliefd worden en de status quo wordt aangetast. Maar eigenlijk is er geen echt verhaal. Alleen observaties. Gedragsstudies bijna. De camera zit ze zo dicht op de huid dat hij een van hen wordt en zich in die kluwens van ledematen wentelt, of voor een close-up op hun schouders nestelt.

Park heeft een psychologische en een sociologische dimensie en navigeert steeds van individuele waarnemingen naar een grotere blik op dit niemandsland. Want op de achtergrond trilt in het zonlicht natuurlijk onvermijdelijk de Griekse actualiteit, met z’n schuldencrisis en de vraag of de alternatieve samenleving waartoe deze jonge mensen hun toevlucht zoeken enige kans van slagen heeft.

Park wordt op 12 juli 2018 in EYE ingeleid door Dana Linssen