PAPARAZZI

Tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA) worden een aantal Nederlandse documentaires uitgebracht, die kort na het festival in de bioscoop te zien zullen zijn. Ze bieden een blik op drie facetten van het menselijk reilen en zeilen: in de gevangenis, op het podium en in het vizier van de telelens.

Joost Kraanen heeft zich geworpen op het onder beschaafde volkeren toenemende verschijnsel van de paparazzo, de niets ontziende schandaalfotograaf. Over de schouder van Daniel Angeli, rijk en bekend geworden door de compromitterende beelden van Fergie, mogen we meekijken hoe die jongens het toch steeds maar weer flikken. Ze krijgen het niet cadeau. Ze moeten zich soms weken verschansen in een boom of een kartonnen doos of op een heuveltop om het begeerde plaatje te maken. Anonieme zwoegers in glamourland zijn het, met veel mislukkingen en af en toe een grote vangst. De Engelse paparazzi zijn het meest correct: ze houden afstand, overschrijden geen grenzen van privé-eigendom en willen ook geen persoonlijk contact, want dat verstoort de jacht. De telelens heeft in de loop der jaren in dit vak dinosaurusachtige vormen aangenomen. Alles is daarmee grijpbaar en heeft tegelijk de uiterlijke kenmerken van het zwaar bevochten plaatje. Wat door ‘gluren’ verkregen is, is ‘echter’ dan een foto met medeweten. De documentaire jaagt van hot naar her over de aardbol achter de sterren en hun belagers aan. Met de journaalstem van Joop van Zijl eronder die de koppen van de tabloids voorleest krijgt Paparazzi de dubbelheid van de zogenaamd kritische gluurder. Misschien is dat wel het kenmerk van elke gluurder: hij voelt zich beter dan zijn soortgenoot, want hij heeft tenminste smaak. Hij doet het alleen maar om even te walgen.

Eddy van der Meer