Pacifica.

Een visueel overweldigende en toch ingetogen roadmovie over verlies en rouw, waarbij heden, verleden, herinneringen en wensdromen in elkaar overlopen.

Pacifica. opent met cryptische beelden van een maakproces en audio van een 911-gesprek tussen de telefonist en iemand die getuige is van een school shooting. De beelden blijken de productie van een geweer te tonen, dat even later wordt verkocht aan een tienerjongen – al wat er nodig is om van eigenaar te wisselen, is een krabbeltje.

Het is een statement van regisseur Jan-Willem van Ewijk, die zijn persoonlijke ervaringen met rouw en verlies wilde combineren met de strijd tegen het toenemende wapengeweld in Amerika, het land dat voor hem belangrijk was als een plek van heling. Hij maakt daarbij dankbaar gebruik van de oogverblindende schoon-, verlaten- en weidsheid van de landschappen van Californië, Utah en Wyoming, waar zijn hoofdpersonage doorheen reist.

Daniel is met zijn tienerdochter Artis (mooi naturel gespeeld door debutant Artis Wouters) op roadtrip vanuit Californië. In dromerige, sfeervolle beelden, geschoten met natuurlijk licht op filmgenieke momenten en plaatsen, reizen de twee zonder al te veel woorden. Ze genieten zichtbaar, maar het wordt na enige tijd duidelijk dat er iets vreemds aan de hand is – steeds wanneer Daniel mensen ontmoet, verdwijnt zijn dochter uit beeld.

Van Ewijk laat steeds meer spanning in de film sluipen door momenten van verwarring, een veranderende soundtrack, muziek die zich meer en meer opdringt. De confrontaties onderweg met mensen worden steeds grimmiger en vreemder en na verloop van tijd is het, zowel voor Daniel als voor de kijker, bijna onmogelijk om waan, werkelijkheid en herinnering uit elkaar te houden.

De film werkt knap toe naar de ontknoping en de tragische basis voor Daniels fysieke en emotionele reis. Bart Groenendaal, ook al geen professionele acteur, groeit met de film mee in zijn rol. Aanvankelijk zijn de dialogen die hij als Daniel met zijn dochter voert nog wat houterig en niet altijd geloofwaardig, maar naarmate de reis vordert, worden zijn emoties steeds beter invoelbaar.

Wat enorm bijdraagt aan de authenticiteit van het verhaal en de ontwikkelingen is dat de opnames op locatie en met behulp van lokale bewoners en bezoekers zijn gemaakt. Zij acteren niet, maar treden op als zichzelf, hetgeen prachtige, soms ongemakkelijke, heftige of ontroerende scènes oplevert – zoals die waarin Daniel wordt aangehouden door een politieagent, die vervolgens naast hem in de auto komt zitten om van mens tot mens met hem te praten.

Pacifica. is van een adembenemende, etherische schoonheid en voert je mee door de krochten van de menselijke ziel. De landschappen reflecteren de gevoelens van de hoofdpersoon en vormen tegelijk een medicijn voor ongeneeslijk lijkend verdriet. Het is een louterende en tegelijkertijd woedendmakende ervaring. Want wat is er in godsnaam voor nodig om wapenbezit in Amerika aan banden te leggen?