P.S. I LOVE YOU

In ghost bleven ze transcendentaal voetjevrijen, in p.s. i love you moet de vrouw vooral haar leven weer oppakken.

Ondanks de sentimentele noten en een paar tenenkrommende genreclichés valt niet te ontkennen dat p.s. i love you op sommige momenten misschien niet zozeer iets wezenlijks zegt over verlies, maar je wel raakt. Dat is te danken aan Hilary Swank. Zonder haar zou de film mogen aanschuiven in de lange, lange rij films waarin het holle sentiment per pond over de toonbank gaat.
De film opent met een mooi, aangehouden shot als de camera in avonddonker uitkijkt over een lange neonverlichte straat in New York en dan afdaalt en naar rechts opzij zakt en door blijft gaan in een vloeiende beweging, waar we de Amerikaanse Holly in beeld krijgen die stevig doorstapt, duidelijk geïrriteerd, met Ierse teddybeer Gerry erachter aan, tot ze bij een deur komen en zij naar binnen gaat. Cut.
Naar binnen, zij loopt de trappen op van een nauw trapportaal, ze draaien met hoogteverschillen om elkaar heen, Gerry erachter aan en steeds stoppend en omhoog kijkend en vragend wat hij verkeerd heeft gedaan. Niet te zwaar allemaal, want Gerry neemt het meeste wat hem overkomt lichtjes op, merken we meteen. Zij zegt niks, klimt nog een trap op, hij vraagt het nog een keer, tot ze hun appartement binnenlopen. Wat we tot nu toe zagen, is de beeldtaal van de musical, maar dan zonder de zang en dans. Slim gedaan, want ondanks de ruzie krijgt de film meteen iets lichts. Ze ruziën nog even over de heilige drie-eenheid geld, kinderen en appartement en vallen dan in elkaars armen. Cut.
Gerry is dood. Hersentumor. Verdriet. En brieven. Gerry blijkt voor zijn dood brieven te hebben gestuurd. Meer nog, een heel plan te hebben bedacht, met aanwijzingen die Holly moet opvolgen om een groot geheim te ontdekken. Het verhaal van de film is de tocht die Holly moet afleggen.

Optimisme
Wat werkt? Soms zet de film je op het verkeerde been en worden plotwendingen die je van mijlenver ziet aankomen, plotseling vermeden. Soms ook niet.
Harry Connick Jr. heeft een syndroom waardoor hij pijnlijke dingen zegt — geen Tourette — en dat is enerzijds een flauwe oplossing om tegen Holly die noodzakelijke pijnlijke dingen te kunnen zeggen maar anderzijds krijgt zijn personage daardoor iets prikkelends en dat is belangrijk voor zijn rol. Trouwens Gerry’s moeder (Kathy Bates) zegt Holly uiteindelijk ook waar het op staat. Zo zijn meer kleine dingen aardig uitgewerkt.
Minpunt: het gepatenteerde blinde optimisme is gezien Gerry’s karakter blijkbaar door de Ieren naar de VS geëxporteerd. Iemand verliezen kan je wel degelijk stuk maken, en de ‘kom op, het leven gaat verder’-moraal is wat dat betreft simplistisch en misschien zelfs grof, hoe belangrijk het ook is dat iemand zijn krachten hervindt na verlies van een dierbare. Werkelijke, diepe tragiek vind je niet in de film. Moet je ook niet verwachten.
Maar de lange tocht (126 minuten!) die Holly aflegt — opnieuw: Swank houdt de boel in balans — voelt uiteindelijk oprecht.

Ronald Rovers