Offline

De misère na het mysterie

  • Datum 20-12-2012
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Offline
  • Regie
    Peter Monsaert
    Te zien vanaf
    01-01-2012
    Land
    België
  • Deel dit artikel

En alweer een indrukwekkend Vlaams debuut. Stukje bij beetje ontvouwt Peter Monsaert in Offline de tragische geschiedenis van een ex-gevangene, door grote emoties niet te benadrukken maar weg te stoppen.

Het centrale zinnetje van Offline zit verborgen in een scène laat in de film. Het is zo’n scène die Hollywood-scriptdokters zouden willen herschrijven, omdat hij te losjes aan de plot hangt. Zo’n scène die de film juist om die reden leven geeft — zeker een film als Offline, die veel meer om karakter dan om plot draait.
"Het is pas als het mysterie is afgelopen, dat de misère begint", dat is het zinnetje. De vrouw die het zegt tegen de zwijgzame — en dus mysterieuze — Rudy Vandekerckhove (Wim Willaert), heeft er een flirterige bedoeling mee, maar Rudy heeft te veel misère in zijn leven om dat te horen.
Het zinnetje is evengoed van toepassing op hoe debuterend regisseur Peter Monsaert zijn verhaal ontvouwt. Zo lang mogelijk houdt hij het mysterie van Rudy in stand, en ook elders weet hij constant de balans te vinden tussen wat wel en wat niet gezegd wordt. Niet om plotselinge plotwendingen of overdonderende onthullingen te creëren, maar om de bakens steeds subtiel te verzetten, dingen constant in een net ander licht te tonen.

Wasmachinereparateur
Wat we weten: Rudy heeft net zeven jaar in de gevangenis gezeten en doet, geholpen door zijn oude maat Rachid, pogingen zijn leven weer op orde te krijgen. Hij zoekt werk — liefst als wasmachinereparateur, wat hij twintig jaar geleden was. En hij zoekt toenadering tot zijn gezin — zijn ex-vrouw, die hem niet meer wil kennen, en zijn dochter Vicky (Anemone Valcke) die hij al die jaren niet zag. En omdat die dochter hem niet wil zien, zoekt hij onder pseudoniem toenadering via de digitale sekschat waarmee zij haar studie financiert.
Monsaert tilt dit ogenschijnlijk simpele verhaal, normaal voer voor soapmakers, naar een hoger plan door de manier waarop hij het vertelt. Door grote emoties niet te benadrukken maar weg te stoppen. Door zijn karakters echt te maken, geholpen door fantastisch acteerwerk van met name Willaert en Valcke: zowel hoofd- als bijrollen zijn bevolkt met volwaardige mensen, geplaagd door hun verledens. Door de verrassend ingetogen muziek van Vlaamse sterband van het moment Triggerfinger. Door de langzame onthulling van die verledens. Door de prachtige beelden van cameraman Ruben Impens, die het drama aarden in hedendaags Gent. Dit verhaal had overal verteld kunnen worden, maar deze film kon alleen maar in Gent gemaakt worden.
Opnieuw een Vlaamse regisseur dus die het begrijpt: dat je juist door specifiek lokale verhalen te vertellen, iets universeels kunt zeggen.

Joost Broeren