Nowhere Special

In het Noord-Ierse drama Nowhere Special moet een ongeneeslijk zieke vader op zoek naar een adoptiegezin voor zijn vierjarige zoon.

“We willen gewoon het beste voor onze zoon, eh, ik bedoel natuurlijk jouw zoon.” De potentiële adoptieouders van de vierjarige Michael (Daniel Lamont) nemen per ongeluk alvast een voorschot op hun mogelijke nieuwe gezinssituatie. Ze hebben een kennismakingsgesprek met Michaels biologische vader John (James Norton), die we in de minuten daarvoor hebben leren kennen als een zorgzame ouder. Hij brengt zijn zoon dagelijks trouw naar school, knipt zorgvuldig zijn haar, en leest verhaaltjes voor het slapengaan. Er is op het oog geen enkele reden om aan te sturen op adoptie.

De akelige realiteit leert echter al snel dat John ernstig ziek is, en nog maar een paar maanden te leven heeft. De moeder is niet meer in beeld en John is zelf een pleegkind zonder familie, waardoor hij op zoek moet naar een nieuwe familie voor zijn zoontje. Op zijn zoektocht treft hij de meest uiteenlopende gezinnen: van ouders die eigenlijk hoopten op een baby (“Maar geloof me, we zullen Michael óók heus wel liefdevol opvoeden hoor”) tot ouders die nog net geen plekje hebben gereserveerd op een prestigieuze privéschool.

John ziet het vinden van een geschikt adoptiegezin als zijn laatste missie op aarde. Hij móét er zeker van zijn dat het totaalplaatje klopt. Hij wil Michael alle mogelijkheden geven die hem als kind werden ontzegd, met een veilig thuis als belangrijkste puntje op de wensenlijst. Maar de klok tikt, want Johns gezondheid verslechtert snel.

Hoewel het zoeken naar de juist adoptieouders de hoofdmoot van de plot vormt, draait het in Nowhere Special vooral om de kleine momenten tussen vader en zoon. Nog één keer samen naar de kermis bijvoorbeeld, om lol te maken in het spiegelpaleis. Of John die zijn zoontje voor de laatste keer naar school brengt, waarbij de camera hen haast achteloos volgt. De lijn tussen makkelijk melodrama en ontroering is in dit soort films vaak akelig dun, maar regisseur en schrijver Uberto Pasolini houdt alles aangenaam klein en ingetogen. De film drijft daarbij vooral op de chemie tussen natuurtalent Lamont en de prachtig gereserveerde Norton (bekend van series als McMafia en Happy Valley).

De meeste ontroering schuilt misschien in het feit dat John zijn zoontje in eerste instantie weigert in te lichten over de aanstaande adoptie. Hij zal zich immers toch niet meer herinneren hoe waardeloos zijn échte ouders waren: zijn moeder een wegloper, hij een stervende. Wat valt daar nu voor goeds aan te herinneren? Nowhere Special biedt ons een paar van die prachtige kleine herinneringen. Herinneringen die Michael – ondanks zijn jonge, feilbare geheugen – uiteindelijk altijd zullen bijblijven.