NOTHING PERSONAL

Ontdek je plekje

  • Datum 11-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films NOTHING PERSONAL
  • Regie
    Urszula Antoniak
    Te zien vanaf
    01-01-2009
    Land
    Nederland/Ierland
  • Deel dit artikel

Urszula Antoniaks met prijzen overladen nothing personal is een intens romantisch drama.

Hoe intens beleven we de liefde? Misschien ligt het antwoord in de intensiteit van liefdesverdriet. Bij grote liefde past groot verdriet. Bij kleine liefde, klein verdriet. We horen in nothing personal niet hoe intens de roodharige Anna (sublieme Lotte Verbeek) van iemand heeft gehouden, maar het is geen klein bier geweest. In het begin van de film zit de twintiger in een lege kamer. Buiten op straat staan haar spullen bij het vuilnis. Ze schuift een ring van haar vinger. We weten genoeg: Anne heeft haar liefdesrelatie uit elkaar zien klappen. Dat is niet bijzonder, maar Annes reactie wel. In de gewone wereld leidt liefdesverdriet tot pijn, waarna het grote opkrabbelen begint. Anne reageert extremer. Ze moet weg van alles wat aan haar geliefde herinnert. Dat alles is heel Nederland. In de volgende scène treffen we haar met een rugzak en een tentje op het Ierse platteland aan. Alleen. Zwervend. Etend uit afvalbakken. Als Urszula Antoniak een sociaal-realist was, zou Anne bijna van honger omkomen, in handen vallen van een griezel, waarna de film zou eindigen met een wanhoopsvlucht in een bos. Antoniak is geen sociaal-realist, maar een ultraromanticus, die Anne op een paradijselijk plekje brengt. Op een schiereilandje aan de Ierse westkust ontdekt ze een landhuisje. Er woont geen creep, maar een fijngevoelige weduwnaar, die van opera en Schubert en een goed glas wijn houdt. Dat de man, die Martin heet, het hondstrouwe gezicht van Stephen Rea heeft, is mooi meegenomen.

Schubert
Dat Anne in het paradijs is beland, ziet de kijker, maar zij natuurlijk niet. Haar pijn is er te groot voor. Ze wil niets met de wereld, en vooral niet met mensen, te maken hebben. Dus als Martin vraagt hoe ze heet, snauwt ze hem toe dat dat niet zijn ‘fucking business’ is. Toch accepteert Anne om te overleven zijn aanbod om in ruil voor eten klusjes in de tuin te doen. Het is het eerste teken dat ze uit het dal kruipt. Ze bedingt als voorwaarde dat er geen contact tussen hen is. Ze mogen niet met elkaar praten. Niet samen eten. Lucht zijn voor elkaar. Of dat zo blijft? Wat denkt u met twee soulmates in een idyllisch landhuisje, met muziek van Schubert (natuurlijk niet op een cd, maar op een ouderwetse langspeelplaat) en rode wijn? nothing personal is ultraromantisch, maar Antoniak weet dat de ware romantiek — in de betekenis van de Duitse stroming — niet alleen op liefde, maar op twee pijlers rust. Gelukkig weet ze ook dat een dramatische film (onderkoelde) humor kan gebruiken. Het leverde nothing personal op het filmfestival van Locarno en het Nederlands Filmfestival een karrenvracht aan prijzen op. Dat is overdreven. De film is een stijlvast speelfilmdebuut, dat knap het internationale pad van de minimalistische cinema bewandelt, maar de prijzenregen suggereert een meesterwerk. Daarvoor is nothing personal, dat schitterende, door Daniël Bouquet (kikkerdril) gemaakte plattelandsopnamen bevat, te weinig origineel. Interessanter dan Annes opkrabbelen is het impliciete pleidooi om gevoelens serieus te nemen. Als Anne in Nederland meteen op jacht was gegaan naar een nieuwe geliefde was ze aan het einde van nothing personal minder rijk geweest. De moraal? Nooit meer liefdesverdriet bestrijden met een nieuwe vlam. Eerst naar het platteland!

Jos van der Burg