NINE

In navolging van Fellini’s 8½ probeert een regisseur wederom uit een crisis te geraken door de zang en dans van zeven vrouwen.

Een roze satijnen laken, een been in een glanzende hold-up kous. Een stem galmt zachtjes en verleidelijk "Guido", kreunend door het hoofd van regisseur Guido Contini (Daniel Day-Lewis). De dokter, die hem op dat moment aan het onderzoeken is, constateert dat zijn hartslag alarmerend snel omhoog schiet. Guido’s gedachten trekken hem mee in een fuchsia fantasie waar zijn maîtresse (Penélope Cruz) op een roze plateau dansend haar benen spreidt.
Dat is waar nine over gaat, fantasie en dans. Na chicago waarin regisseur Rob Marshall vertelde over de kortstondige interesse van de pers in de gevangenen van een vrouwenbajes tijdens de Grote Depressie van de jaren dertig, maakt hij met deze film opnieuw een nachtclubmusical met choreografieën met veel spagaten.
De verfilming van het boek van Arthur L. Kopit speelt zich af in 1965 in Rome en Anzio. Kopit baseerde zich op Federico Fellini’s klassieker 8½ uit 1963 over Fellini’s alterego Guido Anselmi die het door een persoonlijke crisis maar niet lukt om een script te schrijven. Net als in Fellini’s film spelen vrouwen in nine een grote rol. Zeven vrouwen leven zich uit om regisseur Guido Contini te reanimeren en tot nieuwe creatieve hoogten te brengen. De film werd genomineerd voor vijf Golden Globe’s, onder andere voor Beste Film en Beste Acteur.

Pasta-Engels
In Guido’s verbeelding ontpoppen alle dames zich tot extravagante wezens met theatrale performances, vaak in korset en netkousen. De optredens die Guido meenemen naar een andere wereld vinden meestal plaats in de hoge studio waar het decor voor zijn film nog in de steigers staat. Hoe triest is het dus ook wanneer die steigers worden afgebroken: fantasie en film worden officieel de das omgedaan.
Marshalls dans, die doet denken aan de uitdagende choreografieën van Bob Fosse, staat bol van goed getimede poses en minuscule handbewegingen. Dat de showelementen centraal staan, maakt wel dat het surrealisme van Fellini’s origineel uit deze versie is verdwenen waardoor het verhaal nogal plat wordt. Ook de ingestudeerde Italiaanse accenten missen doel. Als Day-Lewis sterker pasta-Engels spreekt dan zijn moeder (Sophia Loren) hebben we een probleem.
Toch probeert nine alles op te lossen met theater. Guido’s beroemde jeugdherinnering aan de hoer Saraghina die hem en zijn vrienden op het strand een glimp laat opvangen van de verboden geneugten van het leven, wordt in nine verbeeld door een tango met stoelen, uitgevoerd door popicoon Stacy ‘Fergie’ Ferguson. Ook zij staat vanzelfsprekend in netkousen, het materiaal waarmee het grootste deel van de cast van nine zich door het leven meent te moeten manoeuvreren. Het is een prachtige scène waarmee Marshall even naast Fellini staat. Op zulke momenten spreekt de film tot de verbeelding.

Laura van Zuylen