Neighbouring Sounds

Het debuut van Kleber Mendonça Filho is geen meeslepend menselijk drama. Wel een haarscherp portret van een opkomende buurt in Recife. Neighbouring Sounds laat de keerzijde zien van de groeiende Braziliaanse economie.

Wat doe je als de hond van de buren je ’s nachts uit je slaap houdt? Klagen bij de buren, een slaappil nemen of toch maar de politie bellen? Kleber Mendonça Filho gebruikt deze overbekende situatie niet als een opmaat voor een film à la Frans Bromet. Burengerucht staat voor hem symbool voor de onrust die groeiende welvaart met zich meebrengt.

Zijn vaderland Brazilië was niet al te lang geleden een land dat gebukt ging onder armoede. Nu zijn er steeds meer Brazilianen die iets te verliezen hebben. Schichtig kijkt de nieuwe middenklasse om zich heen: word ik niet beroofd? In de Braziliaanse straten heeft de samba plaatsgemaakt voor achterdocht.

Neighbouring Sounds start met een verdwenen autoradio. Wie is de dief? Een sloeber die niet mee kan komen met de nieuwe tijden? De niet deugende zoon van een nieuwe rijke? Is het toeval dat dit incident plaatsvindt net op het moment dat een groep mannen zich aanbiedt als beveiliger?

Neighbouring Sounds is rijk aan personages. Wat hen drijft komen we niet te weten. Precies zoals wij, moderne westerlingen, weinig weten over onze buren. Meer dan wat hondengeblaf krijgen we niet mee. Het is deze onwetendheid die de angst voor de ander voedt en vage geluiden uitvergroot tot een hels kabaal. Ontroerend is Neighbouring Sounds niet te noemen. Conceptueel staat de film als een huis.