MURDERBALL

Murderball volgt een paar spelers van het Amerikaanse rolstoel-rugbyteam in de aanloop naar de Paralympics. Ze blijken niet alleen stoere testosteronvaten maar ook angstige, onzekere jongens te zijn.

Team USA maakt zich op voor een wedstrijdje rolstoel-rugby. De spelers stellen de wielen van hun ‘gladiatormachines’ af, schreeuwen een yell en roepen om de haverklap ‘fucking’. De adrenalinemuziek en razendsnelle beelden op rolstoelhoogte maken duidelijk: dit gaat hard tegen hard. De rolstoelers scheuren over het speelveld, beuken elkaar omver en schelden. "In feite is het devies: dood de man met de bal", legt een van de spelers de kijker uit. Tijdens een trainingskamp zien we de jongens kaarten, bier drinken en over tieten praten. Amerikaans machismo en krachtsvertoon ten top.
Maar dan. Speler Andy Cohn vertelt ons over de eerste tijd na zijn verkeersongeluk. "Je hoofd is een groter probleem dan je lichaam. Ik was bang om de krant ’s ochtends uit de brievenbus te halen, bang dat mensen naar me keken." Scott Hogsett, ook slachtoffer in een auto-ongeluk: "De eerste twee jaar zijn het ergst, je kunt niets, moet opnieuw onafhankelijk worden, je kan je eigen kont niet eens afvegen." We zien Keith, geen rugbyer, die in de zomer van 2003 zijn nek brak en zich nu middenin die ‘moeilijkste tijd’ bevindt. Van een jonge verpleegster leert hij hoe het klittenband van zijn schoenen los moet. Aan een dokter vraagt hij of hij seks kan hebben. De truttige voorlichtingsvideo Sexuality reborn moet hem leren wat mogelijk is.
Dan naar Canada: coach Joe Soares toont zijn medailles en bekers, en de film leert ons over de eeuwige vete tussen het Canadese en Amerikaanse team. De patsers zijn terug.

Schoenen
Wat Murderball interessant en indrukwekkend maakt, is deze continue afwisseling tussen de jongens die als stoere testosteronvaten en met een overdosis adrenaline over het rugbyveld vliegen, en dezelfde jongens die vertellen over hun angsten, emoties en onzekerheden. We zien Keiths proces van rehabiliteren en terugkeren naar het gewone leven. Rugbyer Mark Zupan over het moment van thuiskomst na rehabilitatie, voor hem zelf al enkele jaren geleden: "Overal zijn sporen van je oude ik: waar je op de bank zat, de foto’s, de schoenen die je droeg." Aansluitend zien we Keith thuiskomen. Alles in zijn kamer is klaar voor de nieuwe Keith. Hij is "dankbaar, het had nog veel erger kunnen zijn". Maar de ‘reality check’ komt ongenadeloos aan. Keith lijkt haast verbaasd als hij zich in zijn kamer realiseert: "Ik zit in een rolstoel. This sucks!"
Murderball geeft een positieve benadering van een ingrijpend lotgeval in het leven van doodgewone jongens. Ook met Keith komt het goed, zien we in het fragment waar Keith na een introductiebijeenkomst de speciale rugbyrolstoel niet meer uit wil. Tijdens de aftiteling lezen we dat hij geld aan het sparen is voor een eigen rugbystoel. Toch is de film niet ‘cheesy’. De gespannen gezichten en het ongemakkelijke geklungel van de invalide Amerikaanse Irak-veteranen tijdens de kennismaking met het USA team, plus de confronterende en onbevangen stukjes zoals de thuiskomst van Keith, maken van Murderball meer dan een ‘het komt wel goed’-verhaal.

Lotte de Wit