Mothers’ Instinct

Hoe sterk het gevoel van een moeder kan zijn, zie je pas goed als het ontspoort.

Het is natuurlijk te mooi om waar te zijn, dat smetteloze gezinsgeluk in zo’n Amerikaanse voorstad in de jaren zestig. Twee buurvrouwen die tevens beste vriendinnen zijn, met twee zoontjes, ook al dikke vrienden. Achter dat ideale plaatje in passende pasteltinten moet wel iets dreigen. Dat snappen we ook zonder dat mes in een van de eerste scènes.

Dus wanneer in die perfectie plots een barst komt door een noodlottig ongeval dat een van de kinderen treft, zien we hoe verlies en rouw, jaloezie en argwaan, schuldgevoelens en paniek, oude trauma’s, gevaarlijke koekjes en ontsporend moederinstinct een onverwacht giftige cocktail vormen. Zoals al te zien was in het Belgische, in eigen land zeer geprezen Duelles (2018), naar de roman Derrière ­la haine van Barbara Abel.

Toen producent Paul Nelson Duelles op het filmfestival van Toronto zag, dacht hij direct aan een Amerikaanse remake. Die is er nu, onder de titel Mothers’ Instinct. (Voor wie zin heeft in vergelijken: het voorbeeld Duelles is te zien via Pathé Thuis.)

De gerenommeerde cinematograaf Benoît Delhomme combineert die rol hier voor het eerst met die van regisseur. Voor Sarah Conradt-Kroehler is dit haar debuut als scenarist voor een lange speelfilm. Solide blikvangers zijn Anne Hathaway en Jessica Chastain als de vriendinnen Celine en Alice. De eerste houdt ogenschijnlijk trots het imago van de voorstadsvrouw hoog, de tweede is meer open en gevoelig.

‘Hitchcockiaans’ wordt deze psychologische thriller wel genoemd. Inderdaad kunnen liefhebbers naar hartenlust op zoek naar verwijzingen naar de grootmeester, die ook graag de nodige freudiaanse trauma’s in zijn films stopte. Tegelijkertijd dreigt het gevaar van al te hoge verwachtingen.

De troost die de getroffen moeder zich probeert toe te eigenen is een sterk dramatisch gegeven, dat uitnodigt tot mededogen en tegelijk verontrusting opwekt. De buurvriendinnen hebben elkaar hard nodig, maar worden ook tegenstanders. Zien ze spoken of is er echte dreiging? Is een volgend sterfgeval toeval? Onderhoudend materiaal, en zeker niet saai, al komt de nadruk misschien wat al te veel op de thrillerkant en de plotverwikkelingen te liggen.

Eenmaal aangekomen bij die onvermijdelijke en in dit geval zeer drastische wending kreeg ik het gevoel dat de makers hier hun hand overspelen. Het beoogde schok- dan wel verrassingseffect wekte bij mij eerder verbazing op. Meer psychologische nuance was de geloofwaardigheid zeker ten goede gekomen. Het vormt wel de opmaat naar een bijna brutaal slotbeeld dat oogt als een happy end, maar eigenlijk buitengewoon griezelig is. Het vertrekpunt van de film in het kwadraat.