Miele

Actrice en debuterend filmmaker Valeria Golino voorziet lastige kwestie over leven en dood van een glanzende verpakking in het Italiaanse drama Miele.

Valeria Golino doet een verrassende duit in het zakje van de euthanasiedebat met het opvallend mooi vormgegeven Miele. Hier geen indringende Nieuwsuur-reportage of een onverwachte verstikking zoals in Amour, maar een knappe, zelfverkozen engel des doods in de hoofdrol die clandestien en routineus het fatale middel toedient aan zieke mensen die daar om vragen. Omdat euthanasie in Italië illegaal is, reist deze doortastende, koele Miele (‘honing’, haar schuilnaam) hoogstpersoonlijk af naar Mexico om daar vermomd als toerist gif te kopen waarmee zieke honden kunnen worden afgemaakt, en dat ook uitermate geschikt blijkt voor mensen. Miele komt in gewetensnood als zich een charmante man aandient die niet lichamelijk ziek is maar levensmoe, en om die reden Mieles hulp inroept. Is geestelijk lijden minder erg dan lichamelijk?, is een van de vragen die actrice Golino met haar debuutfilm oproept. En wie bepaalt wat humaan sterven is?
Golino voorziet deze lastige kwesties van een glanzende verpakking door niet alleen de verliefde camera te richten op de ongewoon mooie Miele, maar ook door indringende popsongs op de juiste momenten in te zetten. De zorgvuldige kadrering en stuwende cameravoering maken Miele een lust voor het oog, maar juist daar wringt de schoen — alsof Golina het moeilijke onderwerp zo behapbaar mogelijk wil maken. Niet dat een film over euthanasie per definitie somber en gruizig moet zijn, maar Golina klikt de puzzelstukjes allemaal net iets te keurig aan elkaar, en geeft een iets te mooie afronding van het verhaal, wat niet strookt met het onderwerp van de film: de grillige, ambigue dood. Zodra het om sterven gaat wordt er door omstanders altijd naar betekenisvolle momenten gezocht, zo ook hier. Maar dat is juist de grootste makke van Miele: Golina’s zelfverkozen einde van haar film.

Mariska Graveland