Meet Me in Venice

In de eerste Engelstalige film van Eddy Terstall weten een vader en dochter niet hoe ze van elkaar moeten houden. Een roadmovie vol ongemak.

Liza heeft haar vader nooit gekend. Hij liep weg toen ze drie was en liet 28 jaar lang niets van zich horen. Nu nodigt hij haar onverwacht uit voor een ontmoeting in Venetië. In een realityprogramma waren ze elkaar huilend in de armen gevallen. Maar dit is de nieuwe film van Eddy Terstall (Simon, Vox Populi, Deal). Dus pakt het heel anders uit en dat is eigenlijk wel zo realistisch.
Wanneer Liza na het ontregelende uitstapje haar gedachten toevertrouwt aan een video beklaagt ze zich zelfs hartgrondig over het pedante gedrag van haar vader. Wel anekdotes opdissen over de weeskinderen van Venetië en over zijn wereldreizen als musicus, maar niets over zijn gevoelens voor haar. "Maar ja, ik vroeg er ook niet naar", biecht ze op.
Die video is bestemd voor haar driejarige zoontje, zodat die later zal snappen wat er allemaal gebeurd is. In de film fungeert die als Liza’s terugkerende commentaar op dat moeizame smeden van die vader-dochterband in Venetië en de daaropvolgende treinreis naar Istanbul. Commentaar dat ook wel eens onnodig uitleggerig is. Dan dreigt deze sympathieke, ogenschijnlijk uit de losse pols gefilmde roadmovie met mooie muzikale en poëtische accenten zelfs een tikje pretentieus te worden. Bijvoorbeeld wanneer de door haar grootouders opgevoede Liza stelt dat ze bij gebrek aan eigen ouders zonder een deel van zichzelf is opgegroeid.
Dat je die kleine ongemakken gemakkelijk over het hoofd ziet komt natuurlijk omdat Terstall weer uitstekend overweg kan met zijn acteurs. Roberta Petzoldt (Deal) en Ro Theater-acteur en muzikant Beppe Costa maken van Liza en haar vader twee aan elkaar gewaagde metgezellen, allebei even eigenwijs en toch onhandig. Terwijl pappa joviaal doet met oude vrienden stort boze Liza zich van de weeromstuit in een avontuurtje met een jonge Servische charmeur. Net zo’n praatjesmaker als haar vader vroeger?
Tegen de achtergrond van sfeervolle Balkanlocaties laat Terstall met ironie en warmte zien hoe lastig het kan zijn je werkelijk open te stellen. Het is beslist geen straf om dat mee te beleven, al worden die misverstanden wel breed uitgemeten. Terstall lijkt zelf ook een beetje om de hete brij heen te draaien. Want intussen is al aangestipt dat er meer is dat Liza dwarszit.
Er is een flinke crisis voor nodig om vader en dochter bij elkaar te brengen maar het is een ontroerend moment als opmaat naar een nogal abrupte ontknoping. De strijd tussen vader en dochter is mooi en aansprekend neergezet, maar de poging om het groter te maken overtuigt minder. Alsof die evaluatie van Liza’s eigen leven en toespelingen op grote liefde, ouderschap en keuzes maken toch net iets te veel theorie blijven.

Leo Bankersen