MAUVAISES FRÉQUENTATIONS

Wat weten we van pubers? Weinig, want elke puber heeft een geheim gevoelsleven waaraan de werkelijkheid wordt aangepast. In Mauvaises fréquentations zijn twee pubermeisjes zo blind voor de realiteit dat zij een diepe val maken.

In 1994 maakte Peter Jackson met Heavenly creatures een film over twee pubermeisjes, die de moeder van een van hen koelbloedig vermoordden. De reden? Het slachtoffer zag de vriendschap tussen de twee meiden niet zitten. Voor sommige pubers is zo’n reden voldoende aanleiding voor een gruweldaad. Heavenly creatures, dat op een waargebeurd verhaal was gebaseerd, illustreerde perfect de redeloze wereld van pubers, waarin fantasie en werkelijkheid soms gevaarlijk door elkaar lopen.
Iets dergelijks moet filmmaker Jean-Pierre Améris voor ogen hebben gestaan met zijn derde speelfilm Mauvaises fréquentations (Slecht gezelschap). De film speelt zich af in Grenoble, waar de vijftienjarige Delphine (Maud Forget) een keurig leven leidt. Op school valt ze niet op, haar ouders zijn een degelijk, traditioneel stel en haar vriendje is een nette jongen. Kortom, Delphine is een rustige puber die een degelijke toekomst staat te wachten. Haar leven verandert als ze vriendschap sluit met een nieuw meisje in de klas. Olivia (Lou Doillon, de dochter van filmmaker Jacques Doillon) is het tegendeel van Delphine: ze is opvallend gekleed, heeft een bos lange vlechtjes, slaapt met verschillende jongens en heeft een dramatisch verleden. Onbewust maakt Olivia in Delphine het verlangen naar een groots en meeslepend leven wakker.
Als ze de met zichzelf in de knoop liggende, maar daardoor aantrekkelijke, Laurent (Robinson Stévenin) ontmoet, denkt ze ‘de totale liefde’ te hebben gevonden. Alles heeft ze voor hem over ("Ik zou voor hem mijn vingers afsnijden", zegt ze met puberaal pathos), waarbij ze de signalen negeert dat Laurent nogal verknipt is. Gretig maakt de sluwe jongen misbruik van zoveel naïviteit, waarbij hij Delphine en Olivia in het verderf stort.

Alien
Mauvaises fréquentations gaat over de dramatische gevolgen van een obsessionele puberliefde. Om daarin te kunnen meegaan, moeten we geloven in de bewustzijnsvernauwing, die Delphine en Olivia blind maken voor de werkelijkheid. Bij Delphine is dat geen probleem, want het meisje maakt aannemelijk dat zij een voorbeeld is van ‘stille wateren diepe gronden’. We kunnen begrijpen, dat zij in haar poging om aan het burgerlijke milieu thuis te ontsnappen, de realiteit uit het oog verliest. Bij Olivia lukt dat niet, want de film introduceert haar als een zelfstandige, in de liefde ervaren meid, zodat het ongeloofwaardig is dat zij zich later door Laurent laat manipuleren en misbruiken. Loopt er eens een geëmancipeerde meid in een film, maakt Améris er aan het einde toch weer een sulletje van!
Mauvaises fréquentations is een half geslaagde film. Dat komt niet alleen door het personage van Olivia, want er is meer op de film aan te merken: het duurt erg lang voordat het kabbelende verhaal dramatisch gewicht krijgt en psychologisch graaft de film niet diep. Het sterkste punt van de film is dat hij de grote kloof tussen pubers en volwassenen voelbaar maakt. Ouders die menen hun puberkinderen te doorgronden, zullen daar na de film anders over denken: in elke puber schuilt een alien. Maar dat wist u natuurlijk nog van uw eigen puberteit.

Jos van der Burg