Mannenharten

De dertigers met luxeproblemen verdienen het om serieus te worden genomen in Mark de Cloe’s Mannenharten, die stereotypen van beide seksen over de ideale partner combineert.

De dertigers van Mannenharten ontmoeten elkaar op de loopband of tussen de fitness­apparaten van de sportschool. De mannen trainen hun biceps en storten hun hart uit over hun twijfels over de liefde en alles wat daar bij hoort. Waarom daar wordt niet duidelijk. We komen te weten dat een scheetje van Hadewych Minis voor haar verloofde Daan Schuurmans het begin van het einde in hun relatie betekent. Even later doet hij yoga-oefeningen. Een ruft van Hadewych en Daan die yogaat: dat vinden de kijkers geinig, voel je de schrijver denken. Maar juist dit soort clichématige fantasietjes halen de film onderuit.
Regisseur Mark de Cloe experimenteerde met verliefdheid in zijn verrassende en herkenbare Boy Meets Girl Stories-serie (2004). Hij nam risico met de montage in Het leven uit een dag (2009), die de strubbelingen van een uit elkaar gescheurd koppel volledig in splitscreen toont. Hij verbaasde met zijn cameravoering in Shocking Blue (2010), die in vreemde hoeken over het Hollandse bollenlandschap gleed. Maar van dat lef is in De Cloe’s remake van de Duitse mozaïekfilm Männerherzen (Simon Verhoeven, 2009) weinig terug te zien. De romantische komedie is braaf gedraaid en zet zelfs platitudes in als romantisch schaatsen in slow motion. Hoewel Mannenharten af en toe charmeert door zijn gebrek aan pretentie, Jeroen Spitzenberger in een rendierpak je vrolijk maakt en de acteurs prima zijn geregisseerd, kan ook onze goeie wil een rammelend script niet redden.
De film lijkt zowel vrouw als man te willen bekoren door stereotypen van beide seksen over de ideale partner te combineren. Alle mannen zijn quasi-stoere, zachte eieren en alle vrouwen gewillige, lekkere wijven. De kerels verrassen hun vriendin impulsief met een kerstboom en in natte dromen vliegen de engelen in bh’s ons om de oren. In Barry Atsma zijn Mars en Venus werkelijk verenigd: hij is een casanova die met twee modellen in bed ligt, maar is ondertussen ook een worstelende componist, die heimelijk songteksten schrijft.
Identiteitscrises van dertigers zijn misschien gestoeld op luxeproblemen, maar ongewild bewijst Mannenharten vooral dat je ze serieus moet nemen, want anders worden ze flauw. Helaas banaliseren de makers zelf die dilemma’s. Bovendien worden de hoofdpersonen niet door hun karakter, werk of hobby gedefinieerd, maar door die luxeproblemen. Zo blijven ze oppervlakkig. Als de makers zo makkelijk over de sores van de personages heen kunnen stappen, kunnen ook wij zonder moeite onze schouders ophalen. Hopelijk schrijft De Cloe zijn volgende film weer zelf. Wél weer over de liefde, maar dan zoals je er nog nooit naar had gekeken.

Laura van Zuylen