Mama (Andrés Muschietti)

Mama is boos!, maar bovenal: mama is een doodeng spook in een tamelijk geslaagde bovennatuurlijke griezelfilm.

Mamá, een Spaans filmpje van nog geen drie minuten, was in 2008 één van de griezeligste bijdragen aan het kortefilmprogramma van het Imagine filmfestival. De korte film — één lange take die begint met Lilly die haar zus Vic­toria wakker schudt en ‘Mama is terug’ fluistert — is een schoolvoorbeeld van spanningsopbouw. Een uitstekend visitekaartje van regisseur Andrés Muschietti, die nu dus, met steun van Guillermo del Toro, de lange Engelstalige versie op ons mag loslaten.
Mama draait om Lilly en Victoria. De meisjes werden, één en drie jaar oud, door hun vader achtergelaten in een verlaten huis in de bossen. Omdat haar vader haar brilletje heeft afgenomen zien wij het ook niet goed, maar er is daar iets niet pluis. ‘Daddy, there’s a woman outside. She’s not touching the floor!’
Pas vijf jaar later worden de meisjes weergevonden. Lucas Desange, de broer van hun vader, heeft het zoeken nooit opgegeven. De meisjes zijn verwilderd, vuil, agressief en lopen op handen en voeten. Ze waren al die jaren helemaal niet alleen, zeggen ze. ‘Mama’ was bij hen.
Mama ontkomt niet aan de clichés van het genre. Lucas en Annabel moeten nodig eens een elektricien laten langskomen, want werkelijk iedere lamp knippert in deze film. En wanneer het licht helemaal uitvalt, is er natuurlijk altijd nog het fototoestel met flits. Net als de score vol harde geluiden en eng zingende snaarinstrumenten; het effectbejag is nogal doorzichtig. De grootste zwakte van de film is dat we regelmatig het huis en de driehoek Lilly-Victoria-Annabel moeten verlaten om Dr. Dreyfuss te volgen in zijn archiefonderzoek naar de achtergronden van ‘Mama’. Liever zagen we de spanning in huize Desange nog wat verder oplopen.
Want dan is Mama beslist sfeervol en levert een flink aantal geslaagde en angstaanjagende momenten. De openingsscène zal mening ouder doen ineenkrimpen — er zijn immers verwaarloosde kinderen in het spel — maar geslaagde griezelverhalen wortelen nu eenmaal vaak in tragiek. Het is wat dat betreft juist jammer dat Muschietti er niet in slaagt iets meer te maken van de relatie tussen de meisjes en hun nieuwe moeder Annabel. De special effects voeren al snel de boventoon.
De belangrijkste daarvan is een combinatie van cgi en de bizarre bewegingen van acteur en bewegingskunstenaar Javier Botet. En dan moet je toch toegeven: Mama mag dan een jaloers kreng zijn dat de meisjes en de hoofdrol in deze film volledig voor zich opeist, het is ook één van de engste creatures in lange tijd.

Barend de Voogd