Maggie Moore(s)

In Maggie Moore(s) staat politiechef Jon Hamm voor een raadsel wanneer in één week twee vrouwenlichamen worden gevonden in zijn district. Het enige dat de twee slachtoffers met elkaar verbindt is hun naam: allebei heetten ze Maggie Moore.

Maggie Moore(s) begint waar een traditionele detective eindigt. Al in het eerste shot is te zien wie de moordenaar is. Het is een van de vele gedurfde keuzes in een film die de conventies van het genre gretig aan zijn laars lapt. Scenarioschrijver Paul Bernbaum probeert nieuwe dingen uit, maar vergeet het einddoel gelukkig nooit uit het oog; het intelligente mysterie blijft tot aan de slotscène verrassen.

Ondanks een moderne setting voelt de film bij vlagen als een ouderwetse western. De Sergio Leone-achtige soundtrack en zonovergoten shots vergezellen het gevoel dat dit slaperige stadje anno 2023 bijna net zo wetteloos is als in de cowboytijd. Het wemelt er van de excentrieke lowlifes, van een Mexicaanse pedofiel tot een mediageile stripper. De film speelt met Amerikaanse stereotypes en vrijwel alle bonte personages komen, dankzij een getalenteerde cast, goed uit de verf.

Het enige personage dat vertrouwd aanvoelt is de stoïcijnse detective Jordan, gespeeld door Jon Hamm (net als regisseur John Slattery bekend van Mad Men, 2007-15). De acteur blijkt geknipt voor de rol van chagrijnige, maar vlijmscherpe detective. Bovendien is er chemie tussen de ernstige baas en zijn politiek incorrecte sidekick (Nick Mohammed). Hun schurende dynamiek doet denken aan buddy cop-films uit de jaren tachtig.

Chef Jordan blijkt de enige morele figuur in het schimmig stadje. Dat ieder personage iets te verbergen heeft, voorziet het mysterie van de nodige humor en onverwachte wendingen. Minder verrassend is de romantische subplot tussen Jordan en ooggetuige Rita (Tina Fey). De ontluikende liefde geeft de film weliswaar meer emotionele lading, maar wordt helaas wat clichématig uitgewerkt.

Desalniettemin levert Slattery een gelaagde, zwart-komische detective af, die niet bang is zijn eigen stempel op het genre te drukken. Behalve als eigenzinnig mysterie werkt de film óók als satire op de groezelige kant van het Amerikaanse Zuiden.