Louise en hiver

Geanimeerde terugblik van oude dame

Voor de bejaarde dame in de animatie Louise en hiver die per ongeluk moederziel alleen achterblijft in een vakantieoord, lijkt dit lot wonderwel uit te pakken – met dank aan de zee en een aanwaaiend hondje.

In een zonovergoten, in pastelkleuren geschilderd Frans badplaatsje doen de mensen wat ze nou eenmaal doen als ze in zo’n oord op vakantie zijn: lol maken, zonnen, zwemmen, kletsen, ijsjes eten. Neem het ze eens kwalijk. Alles ademt er idylle. Behalve misschien die ene bejaarde dame die onder die parasol zit. Ze is inwendig aan het mopperen (met de stem van Dominique Frot, perfect voor deze rol) en schrijft in haar dagboek: ‘Wat maken ze een herrie.’ Al die lawaaimakers nemen maar bezit van het strand, schreeuwen maar naar hun kinderen – die ze overigens best thuis hadden mogen laten…

Dan springt het verhaal terug in de tijd, naar vorige zomer. De mopperende dame, Louise, loopt met haar koffertje naar het station om terug naar huis te gaan, naar het leven in de stad. Maar ze mist de allerlaatste trein van het seizoen en blijft moederziel alleen achter in een uitgestorven dorp. Ach, men zal haar vast wel snel komen halen. Toch? Die nacht breekt een helse storm los die dagen duurt. Louise zet een kopje thee met rum. In voice-over horen we haar dagboekaantekeningen. ‘Ik was niet bang. Maar ik was wel uit mijn humeur.’ Na afloop merkt een overvliegende helikopter Louise niet op. En niemand komt.

Louise maakt er maar het beste van. Verbaast zich over wat er uit alle hoeken en gaten aan diertjes tevoorschijn komt. ‘Dat leven overal! Alsof het heeft gewacht op het vertrek van de vakantiegangers.’ Ook in haarzelf zit meer leven dan gedacht. Ze bouwt een hut aan zee, leert vissen en gaat er elke dag op uit, op avontuur. ‘Iedere ochtend ontdek ik een nieuwe hemel, een nieuw strand voor mij alleen.’ Net wanneer je denkt dat Louise en hiver (‘Louise in de winter’) een kalme, intieme film vol prachtige waterverf-zeegezichten blijft waarin einzelganger Louise geleidelijk een van de dieren aan het strand wordt, tussen de vogels en de krabbetjes, beginnen de eigenaardige dromen, de mijmeringen en herinneringen zich aan te dienen. ‘Ze komen langzaam op als geheimzinnige golfjes.’ Zo reikt Louises ontdekkingsreis ook steeds meer naar binnen, naar het verleden. En terwijl het allenige bestaan haar goed lijkt te bevallen, verschijnt er onverwacht nog iemand in haar leven. Een hondje.

Louise en hiver doet in de verte misschien denken aan The Red Turtle (Michael Dudok de Wit, 2016), maar toch is dit andere koek. Deze vrouwelijke Robinson Crusoe is niet zozeer in een strijd met de natuur verwikkeld – overleven kost, met dank aan een inbraakje in het warenhuis, eigenlijk nauwelijks moeite. The Hollywood Reporter noemde de film in een vergelijking dan ook een ‘more dark and probing character study‘ – van een oudere vrouw die reflecteert op haar moeizame leven ‘while living in carefree, human-free bliss‘. In die ‘mensvrije’ toestand zit de crux; Louise en hiver gaat vooral over al dan niet zelfverkozen eenzaamheid en over het verglijden van de tijd en terugblikken vanuit de spreekwoordelijke winter des levens.

Net als in Louise’s geheugen hapert er hier en daar weleens een radertje in de plot van deze film, maar dat doen de vele mooie scènes – zoals de droom waarin ze in een klok op zee rondtolt – snel vergeten. Al met al is deze kleine vertelling over een moeilijke dame die zich niet zomaar laat kisten een klein saluut aan het leven.