Locked Down

De combinatie van relatiedrama en heist-film blijkt in lockdowndrama Locked Down even ongemakkelijk als de kapotte relatie die centraal staat. Toch is de manische energie van de film aanstekelijk.

Weet u nog, de eerste lockdown van 2020? Toen de halve mensheid zich, met plotseling niets om handen, op dat ene creatieve project stortte waar men nooit aan toe was gekomen? Locked Down van Doug Liman is niet alleen een film die tijdens die lockdown speelt en over die lockdown gaat, maar voelt ook als een film die uit die lockdown is ontstaan. Hij heeft de springerige, wat paniekerige energie van dat moment. Radu Jude bewees recent met Gouden Beer-winnaar Bad Luck Banging dat die aanpak tot een urgent en filmisch hoogtepunt kan leiden. Helaas bekruipt je bij Locked Down het gevoel dat het idee misschien iets langer had moeten rijpen.

Locked Down speelt niet alleen tijdens de lockdown, met grappen over toiletpapier, mondkapjes en zelfgebakken brood, maar geeft ook stilistisch een lockdown-gevoel. De nerveuze energie die het werk van regisseur Doug Liman (The Bourne Identity, 2002; Edge of Tomorrow, 2014) altijd al kenmerkte, is hier uitstekend op zijn plaats. In de eerste helft wordt er flink gevideobeld, met bijrolletjes-op-afstand voor acteurs als Ben Stiller, Mindy Kaling en Claes Bang. De ongemakkelijke camerahoeken en springerige ‘montage’ van Zoom (dat automatisch de luidste spreker in beeld brengt) zet Liman vervolgens ook in de rest van de film effectief als stijlmiddel in.

Via flarden van nieuwsberichten plaatst de film zich in de eerste week van april 2020, als het Verenigd Koninkrijk drie weken op slot zit en premier Boris Johnson zelf covid-19 blijkt te hebben. Het waren drie helse weken voor Linda (Anne Hathaway) en Paxton (Chiwetel Ejiofor), samen opgesloten in hun toch vrij ruim bemeten Londense appartement. Al vóór de lockdown konden ze elkaar niet meer luchten of zien. Sterker nog: Linda had net een punt achter de relatie gezet toen het land op slot ging. Sindsdien zitten ze, zoals Paxtons het omschrijft, te marineren in de bittere woorden die ze naar elkaars hoofden slingerden.

Totdat het lot ze weer naar elkaar drijft. Paxton werkt als chauffeur voor waardetransporten, Linda is manager bij een bedrijf in peperdure snuisterijen voor de allerrijksten. Door de unieke situatie van de lockdown ontstaat daaruit plotseling de mogelijkheid om een miljoenenbuit te stelen.

Locked Down wordt geafficheerd als een combi van relatiedrama en heist-film, maar dat valt tegen (of mee, afhankelijk van je voorkeuren). Het roofplotje komt eigenlijk pas in de laatste drie kwartier van ruim bemeten twee uur speeltijd op gang en heeft vrij weinig om het lijf. Van de zorgvuldige planning die het genre eigen is, is hier amper sprake. In feite wordt de buit Linda en Paxton in de schoot geworpen en elke mogelijke horde wordt verwijderd voor die een probleem vormt.

De gezamenlijke kraak lijkt vooral een manier om de uit elkaar gedreven geliefden weer bij elkaar te brengen en om de twee te laten testen in hoeverre ze hun wilde haren écht verloren zijn. “The question was never whether we could do it”, stelt Linda op het moment suprême, “but if we should do it, and if we actually would.”

Daar zit meteen ook de grootste zwakte van Locked Down: dat zinnetje tekst heeft de kijker op dat moment allang niet meer nodig. Zo heeft het scenario van Steven Knight (Eastern Promises; tv-serie Peaky Blinders) wel vaker, eigenlijk continu, de neiging om dingen in de tekst te stoppen die beter subtekst hadden kunnen blijven. Hathaway als neurotische powervrouw en Ejiofor als ingeslapen rebel blijven het kijken waard, maar uiteindelijk beklijft het gevoel dat men de set op is gerend met de eerste versie van het scenario en te weinig repetities. Maar goed: misschien maakt dat Locked Down op termijn alleen maar méér een scherp tijdsbeeld van het historisch moment waar we nu nog middenin zitten.

Locked Down is vanaf 15 april te zien via Pathé Thuis, iTunes, Apple TV, Amazon Prime Video, Google Play, YouTube, Microsoft Xbox & Rakuten TV.