Lisa Frankenstein

In de vermakelijke horrorkomedie Lisa Frankenstein vindt een eenzame tiener op een bijzondere manier aansluiting bij een leeftijdsgenoot.

Echt dood zal het monster van Frankenstein nooit zijn, zeker niet in de film. In 2025 krijgen we nieuwe Frankenstein-projecten voorgeschoteld van Guillermo del Toro én Maggie Gyllenhaal. Het door Victor Frankenstein in elkaar geflanste monster, in de negentiende eeuw bedacht door Mary Shelley, blijft ook tweehonderd jaar later nog altijd inspireren.

In de aanstekelijke horrorkomedie Lisa Frankenstein doet debuterend regisseur Zelda Williams geen enkele moeite om die invloeden te verhullen. Maar meer dan horror is de film vooral een typische tienerfilm, over de nukken van een eenzame scholier (Kathryn Newton) die geen aansluiting vindt op school, bij haar vader en boze stiefmoeder, of bij leeftijdsgenoten. Haar enige houvast vindt ze op het kerkhof, waar ze poëzie schrijft en uitkijkt op een grafsteen van een jonge pianist die begin negentiende eeuw om het leven kwam.

U raadt het al: daar komt de Frankenstein-variatie uit de mouw. Want ja, deze eenzame tiener, die twee jaar eerder haar moeder verloor bij een aanval van een gemaskerde gek, is best bereid om zo’n Victoriaanse heer (gespeeld door Cole Sprouse) weer een beetje op te poetsen wanneer de kans zich voordoet.

Zo wordt het Frankenstein-thema hier vooral gebruikt als handige manier om de zoekende tiener iets van houvast te geven. Breng een dode tot leven en leef zelf gelukkiger, dat idee. Jammer voor Lisa’s omgeving dat dit wel gepaard gaat met het nodige bloedvergieten.

Zo speelt Lisa Frankenstein op een luchtige manier met alle thema’s die we kennen uit het genre, zoals de traumatiserende ervaring, de boze stiefmoeder (fijn groteske bijrol van Carla Gugino) en een liefdesrelatie die zich niet zomaar laat uitleggen aan de buitenwereld. Want ja, biecht maar eens op dat je nieuwe verkering grotendeels bestaat uit de lichaamsdelen van je kwelgeesten. Schrijver Diablo Cody is bovendien goed in het op komische wijze vatten van tienerproblemen, zoals we eerder al zagen in de door haar geschreven films Juno (Jason Reitman, 2007) en Jennifer’s Body (Karyn Kusama, 2009).

Inhoudelijk heeft Lisa Frankenstein misschien weinig nieuws toe te voegen aan de Frankenstein-canon, maar de uitvoering is heerlijk creatief, bijvoorbeeld in de fraaie sequentie waarin de gedoemde pianist tot leven wordt gewekt. Zo voelt ook deze variatie op het klassieke verhaal toch weer fris, en laat de film goed zien dat het soms best nuttig kan zijn om de boel weer eens van nul af aan op te bouwen.

Lisa Frankenstein is vanaf 5 juni 2024 te zien op Pathé Thuis (VoD).