Linda wil kip!

Volop vaart, originaliteit en gevoel in deze brutaal getekende animatie. Linda en haar moeder vinden elkaar weer in een dol avontuur.

Frankrijk begint een geduchte producent van lange animatiefilms te worden, met veel ruimte voor de creativiteit van makers. Een mooi voorbeeld is het Frans-Italiaanse Linda wil kip! (Linda veut du poulet!) van Sébastien Laudenbach en Chiara Malta. Een even eigenwijze als hartveroverende jeugdfilm voor 6+, waar ook de volwassen kijker veel plezier aan kan beleven.

De basis is een komedie over een schuldbewuste moeder die iets goed te maken heeft bij haar ondeugende achtjarige dochter Linda. Speels en realistisch tegelijk, met veel vaart en een quasi-nonchalante afwisseling van grappen, achtervolgingen, onverwacht romantische momenten, knipogen en een keur aan goed getroffen, herkenbare personages. Met een aandoenlijke glansrol voor een onhandige leerling-politieagent. Dank ook aan de voortreffelijke stemacteurs – waarbij aangetekend dat ik de Vlaamse versie zag en nog niet de Nederlandse.

Linda ziet graag dat haar moeder excuses maakt in de vorm van die heerlijke kip met paprika, zoals haar overleden vader maakte. Moeder Paulette, geen keukenprinses, zucht eens diep, want hoe kom je aan een desnoods levende kip als de stad door een staking platligt? Dat is het begin van een uitbundig avontuur waarbij moeder op zeker moment zelfs de handboeien omkrijgt. En heb je een kip te pakken, tja, wat dan?

Wat vooral opvalt is de vrije animatiestijl, met ogenschijnlijk uit de losse pols geschilderde achtergronden en met een paar vlotte lijnen neergezette figuren. Maar vergis je niet: een simpele pennenstreek of een klein detail kan al genoeg zijn om het een ziel te geven. Het lijkt tegenstrijdig, maar dit brutale en simpel ogende handwerk is veel frisser en levensechter dan menig geperfectioneerde computeranimatie.

Blikvanger is ook het kleurgebruik. De makers hebben ieder personage een eigen kleur gegeven op basis van hun persoonlijkheid. Linda zelf is energiek geel. Daarnaast is er genoeg ruimte om de betrekkelijk realistische verhaallijn een paar maal te doorbreken met een visueel fantasiefeestje, waarbij ook de overleden vader aan bod komt. Dat alles voorzien van een paar passende liedjes.

Het lijkt een tegenstelling, die ongewone animatiestijl naast betrekkelijk realistisch neergezette verwikkelingen, maar het blijkt prima te werken. Zoals er tussen alle grappen ook zomaar een serieus, ontroerend of zelfs aangrijpend moment kan opduiken. Filosofisch is zelfs een moment waarop Linda, die zich weinig van haar vader herinnert, zich afvraagt of dingen die je vergeten bent nog wel bestaan.

Pietluttig of moralistisch is het zeker niet. De nadruk mag dan sterk op vaart en grappen liggen, de hernieuwde toenadering van moeder en dochter is mooi in zijn bescheidenheid, zonder aangedikt sentiment. Linda wil kip! heeft al heel wat prijzen gekregen en werd op Cinekid en het animatiefestival Annecy bekroond als beste film.