Light of My Life

Casey Afflecks fictiedebuut als regisseur is een mooie, sobere vertelling die langzaam prijsgeeft wat er aan de hand is, terwijl hij als vader met z’n dochter door de bossen zwerft en zich schuil lijkt te houden.

Vader en dochter liggen in een tent, zaklamp op hun gezicht. Hij vertelt een verhaal over een stoere vrouwenvos dat hij verzint terwijl hij vertelt. Casey Affleck neemt in z’n fictiedebuut als regisseur de tijd voor de openingsscène, die meer dan tien minuten duurt. Als de vader klaar is met vertellen, vraagt dochter Rag waarom het verhaal toch weer over een mannenvos ging, terwijl hij had gezegd dat het over een vrouw zou gaan. Ze heeft gelijk en hij had niet eens door dat ’ie het deed.

In de wereld van Light of My Life is het verhaal over vrouwen verdwenen, wordt in de scènes die volgen langzaam duidelijk. De vrouwen zelf zijn ook verdwenen. Uit korte flashbacks en een ontmoeting met een onbekende blijkt dat dit niet zomaar een kampeertripje is. Met summiere schetsen laat Affleck weten dat we in een postapocalyptische wereld zijn beland, waarin een ziekte alle vrouwen heeft weggevaagd. Nu snap je ook waarom Rag er als een jongetje uitziet. God weet wat mannen doen als ze ontdekken dat er nog vrouwen in leven zijn.

Het is een sobere en ontnuchterende vertelling, gedragen door de twee acteurs. De jonge Rag (Anna Pniowsky), nog net een meisje maar al bijna een puber, onderdrukt haar nieuwsgierigheid naar de wereld omdat ze de gevaren ook wel ziet. Affleck zwerft als acteur zoals altijd door z’n zinnen, mompelend, struikelend, soms moet hij tegen de woorden opklimmen om er overheen te komen. Het past dat hij als regisseur ook zo’n soort verhaal schreef: met personages zwervend door uitgestrekte bossen, weg van de wereld. Het verhaal vormt zich zoals het verhaal over de vos dat hij in die openingsscène vertelt: scène na scène krijgt het vorm terwijl je nooit weet wat het volgende moment zal brengen.

Af en toe struinen hij en Rag een stadje in omdat ze nou eenmaal proviand moeten hebben. Het zijn de gevaarlijkste momenten en omdat het verhaal nou eenmaal ergens heen moet, neemt de spanning toe. Ook omdat Rag ondanks haar korte haar steeds minder op een jongetje lijkt. Mensen zijn niet blind. Dat Afflecks personage haar beschermt tegen een wrede wereld kun je gezien de beschuldigingen van seksuele intimidatie aan zijn adres een vervelende draai vinden, maar Affleck is niet veroordeeld en het blijft lastig om alles wat de acteur/regisseur vervolgens doet in dat licht te blijven zien. Bovendien ziet de film dat het hier niet om zijn personage draait. Uiteindelijk gaat dit verhaal niet over de vader. Het gaat over Rag. Zij is de toekomst.